De Fescher's lävten em hellije Kölle
et wor'en Familich vun ech kölscher Art.
Mer schreff de Zick su kootvör Elfhundert
et Levve trof se hatt.
D'r Vatter dat wor d'r Fescher's Bätes
hatt drei stolze Scheffe, wor Handelshär.
Hä fuhr vun Kölle bes Engeland un Holland,
sing Fuhre tonneschwer.
Singe ältste Son dat wor d'r Köbes,
für dä hatt dä Bätes e Frachscheff jebaut.
Domet wor dä Köbes en Holland jewäse
beim Keetje, dat wor sing Braut.
Hä wor jung un stolz, hatt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä wor 'ne kölsche Fetz.
Hä wor jrad doheim, do braat im d'r Stadtvogt
vum Erzbischof Anno e Schrieve vorbei.
Si Frachscheff sollt d'r Köbes im jewe,
su einfach, als wör nix dobei.
D'r Köbes saat: Su lang wie ich levve
kritt ehr et nit, dozo hat ehr kei Räch.
Un die Kölsche, die dovun hote, die saaten:
D'r Köbes dä hät Räch.
D'r Erzbischof Anno sprung faß us dem Wöbche,
hä bröllte: He driev d'r Düvel si Spill.
Hä dät vun d'r Kanzel janz Kölle usschänge,
dat wor dann denne Kölsche zo vill.
Em Nu hatt sich dat wie e Für römjesproche,
Kölle dä Kölsche heeß jetz die Parol.
Erus met däm Kradeföösch us Schwobe
schmießt en vum Bischofsstohl.
Doch als se de Dür vum Dom objebroche,
do wor dä Anno allt längs durch de Kood.
Hä hatt sich durch e Pözje verkroche,
die Kölsche, die kochten vor Wot.
Se däten ehr Wot an denne usloße,
die jrad op Besök beim Anno jewäs.
D'r Fescher's Köbes, dä wollt' se beruhije
un reef laut: Höt op met dam Dreß.
Hä wor jung un stolz, hatt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä wor 'ne kölsche Fetz.
D'r Köbes, dä die Kölsche jefoht hatt,
dä wod jetz en janz Kölle jefiert.
Doch üwer Naach, do kom d'r Anno
met Söldner anmarschiert.
Hä wollt zwar verjewe, doch sing Soldate
han einfach koote fuffzehn jemaat,
se han och dä Köbes zesammejeschlage
un han in dann en Kette jelat.
Sing Mamm die jing beim Anno dann bedde
un sat: Leeve Föösch, verschont minge Jung.
Ehr kritt unser Scheff un all unser Jrosche
doch jewt mer minge Jung.
Denn hä is jung un stolz, hätt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä is 'ne kölsche Fetz.
De Anklach wod vürjelese
un dann passeete wat keiner verstund,
se däten däm Köbes et Augeleech nemme,
en letzte Tron em Aug' im stund.
Dem Papp un d'r Mamm es et Hätz faß jebroche,
ehr Siel wod ze Stein vör Troor un vör Ping,
blotrut stund de Sonn üwer Kölle,
d'r Köbes, dä kunnt se nit sin.
Hä wor jung un stolz, hatt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä wor 'ne kölsche Fetz.
et wor'en Familich vun ech kölscher Art.
Mer schreff de Zick su kootvör Elfhundert
et Levve trof se hatt.
D'r Vatter dat wor d'r Fescher's Bätes
hatt drei stolze Scheffe, wor Handelshär.
Hä fuhr vun Kölle bes Engeland un Holland,
sing Fuhre tonneschwer.
Singe ältste Son dat wor d'r Köbes,
für dä hatt dä Bätes e Frachscheff jebaut.
Domet wor dä Köbes en Holland jewäse
beim Keetje, dat wor sing Braut.
Hä wor jung un stolz, hatt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä wor 'ne kölsche Fetz.
Hä wor jrad doheim, do braat im d'r Stadtvogt
vum Erzbischof Anno e Schrieve vorbei.
Si Frachscheff sollt d'r Köbes im jewe,
su einfach, als wör nix dobei.
D'r Köbes saat: Su lang wie ich levve
kritt ehr et nit, dozo hat ehr kei Räch.
Un die Kölsche, die dovun hote, die saaten:
D'r Köbes dä hät Räch.
D'r Erzbischof Anno sprung faß us dem Wöbche,
hä bröllte: He driev d'r Düvel si Spill.
Hä dät vun d'r Kanzel janz Kölle usschänge,
dat wor dann denne Kölsche zo vill.
Em Nu hatt sich dat wie e Für römjesproche,
Kölle dä Kölsche heeß jetz die Parol.
Erus met däm Kradeföösch us Schwobe
schmießt en vum Bischofsstohl.
Doch als se de Dür vum Dom objebroche,
do wor dä Anno allt längs durch de Kood.
Hä hatt sich durch e Pözje verkroche,
die Kölsche, die kochten vor Wot.
Se däten ehr Wot an denne usloße,
die jrad op Besök beim Anno jewäs.
D'r Fescher's Köbes, dä wollt' se beruhije
un reef laut: Höt op met dam Dreß.
Hä wor jung un stolz, hatt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä wor 'ne kölsche Fetz.
D'r Köbes, dä die Kölsche jefoht hatt,
dä wod jetz en janz Kölle jefiert.
Doch üwer Naach, do kom d'r Anno
met Söldner anmarschiert.
Hä wollt zwar verjewe, doch sing Soldate
han einfach koote fuffzehn jemaat,
se han och dä Köbes zesammejeschlage
un han in dann en Kette jelat.
Sing Mamm die jing beim Anno dann bedde
un sat: Leeve Föösch, verschont minge Jung.
Ehr kritt unser Scheff un all unser Jrosche
doch jewt mer minge Jung.
Denn hä is jung un stolz, hätt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä is 'ne kölsche Fetz.
De Anklach wod vürjelese
un dann passeete wat keiner verstund,
se däten däm Köbes et Augeleech nemme,
en letzte Tron em Aug' im stund.
Dem Papp un d'r Mamm es et Hätz faß jebroche,
ehr Siel wod ze Stein vör Troor un vör Ping,
blotrut stund de Sonn üwer Kölle,
d'r Köbes, dä kunnt se nit sin.
Hä wor jung un stolz, hatt e Hätz,
standhaff un nit bang,
hä wor 'ne kölsche Fetz.