Φρόντισε για άτσαλη γέννα, χοντροκομμένη μαμή·
από τη μήτρα μ έβγαλε της γης με βια κι ορμή.
Ανθρώπου χέρια σταθερά στο πλάι με στοίβαξαν,
αντί για γάλα σκόνη πύρινη με βύζαξαν.
Δε με δίδαξαν κι απόγινα μόνο ο σκοπός μου,
είναι ο θεός μου το μίσος, είν η φωτιά του το φως μου·
κι ο αδερφός μου το αίμα μου κι η φάρα μου
είναι αυτός που στο πιο αθώο μας παιχνίδι, ο κρότος του κι η αντάρα μου μ αρχέγονη τρέλα μοιάζουν παντοτινή
που χει μια αγκάλη σα θαλάμη σκοτεινή
που μοιάζει ο κόσμος χωνί και με τραβάει προς το φως
με μια σπρωξιά που μου δίνει με φτύνει αέρας καυτός·
μέχρι τη πόρτα με πάει, μαντήλι φλόγινο κουνάει,
μου σφίγγει η μοίρα το χέρι και με πονάει,
με κινάει να βρω το τέλος, να το γνωρίσω
και απλόχερα ζωή να του χαρίσω.
Κρύβει η αφεντιά σου μαγεία πίσω απ το φέρσιμό το ωμό σου,χωρίς να θέλω να γίνω προορισμός σου.
Γητεύεις άντρες και γυναίκες, μεγάλους και μικρούς,
θάβεις και ξεθάβεις νεκρούς.
Είναι ακατέργαστη κι ατόφια η ομορφιά σου,
λείπει η μορφή σου κι ουρλιαχτό μοιάζει η φωνή η πιο γλυκιά σου.
Για θυμήσου το ταξίδι σου ποιοι έχουν λατρέψει,
ποιοι το μίσησαν και ποιοι το έχουν γυρέψει.
Όσο μικρό μοιάζει ταξίδι, άλλο τόσο είναι μεγάλο,
αφού έχει αρχίσει πριν το δάχτυλό μου κάνει σινιάλο
και θα πάρει αιώνες για να τελειώσει,
ακόμα κι όταν απ το σώμα μια ψυχή θα χει λυτρώσει.
Κι αν μεθύσεις πεπρωμένο μου και ξεστρατίσω,
χαραγμένο δρόμο για αίμα όπου περάσω, θα αφήσω.
Μου φαίνεται ίσιο, έτσι κι αλλιώς, δίκιο και κρίμα,
το καλό από το κακό δεν κάνει βήμα.
Σε έβλεπα πάντα και σε ξόρκιζα αχρείαστη,
σε ένα συρτάρι κρυμμένη κι ανυποψίαστη,
με τάζαν φόβο και νερό για καιρό μέχρι που μπούχτισα
και μια παγίδα μοναχός μου τότε μου στησα.
Σε ξύπνησα νύχτα και σε λαχτάρισα,
με πήρε αμπάριζα η μανία και τζάμπα ναύλα σου χάρισα
για μεγάλο ταξίδι και σύντομο συνάμα,
θεός να νοιώσω για λίγο σε έκανα τάμα.
Έχεις τελειώσει ζωές και ψυχές,
τις έχεις στείλει ταξίδι πιο πέρα.
Έχεις ανοίξει μεγάλες πληγές,
έχεις στείλει φωτιές και φοβέρα,
είσαι εκδίκηση, είσαι οργή,
έχεις τον άνθρωπο τρελό πατέρα,
έχεις για μάνα την άτυχη γη,
μολυβένια στιγμή σκοτάδι και μέρα.
από τη μήτρα μ έβγαλε της γης με βια κι ορμή.
Ανθρώπου χέρια σταθερά στο πλάι με στοίβαξαν,
αντί για γάλα σκόνη πύρινη με βύζαξαν.
Δε με δίδαξαν κι απόγινα μόνο ο σκοπός μου,
είναι ο θεός μου το μίσος, είν η φωτιά του το φως μου·
κι ο αδερφός μου το αίμα μου κι η φάρα μου
είναι αυτός που στο πιο αθώο μας παιχνίδι, ο κρότος του κι η αντάρα μου μ αρχέγονη τρέλα μοιάζουν παντοτινή
που χει μια αγκάλη σα θαλάμη σκοτεινή
που μοιάζει ο κόσμος χωνί και με τραβάει προς το φως
με μια σπρωξιά που μου δίνει με φτύνει αέρας καυτός·
μέχρι τη πόρτα με πάει, μαντήλι φλόγινο κουνάει,
μου σφίγγει η μοίρα το χέρι και με πονάει,
με κινάει να βρω το τέλος, να το γνωρίσω
και απλόχερα ζωή να του χαρίσω.
Κρύβει η αφεντιά σου μαγεία πίσω απ το φέρσιμό το ωμό σου,χωρίς να θέλω να γίνω προορισμός σου.
Γητεύεις άντρες και γυναίκες, μεγάλους και μικρούς,
θάβεις και ξεθάβεις νεκρούς.
Είναι ακατέργαστη κι ατόφια η ομορφιά σου,
λείπει η μορφή σου κι ουρλιαχτό μοιάζει η φωνή η πιο γλυκιά σου.
Για θυμήσου το ταξίδι σου ποιοι έχουν λατρέψει,
ποιοι το μίσησαν και ποιοι το έχουν γυρέψει.
Όσο μικρό μοιάζει ταξίδι, άλλο τόσο είναι μεγάλο,
αφού έχει αρχίσει πριν το δάχτυλό μου κάνει σινιάλο
και θα πάρει αιώνες για να τελειώσει,
ακόμα κι όταν απ το σώμα μια ψυχή θα χει λυτρώσει.
Κι αν μεθύσεις πεπρωμένο μου και ξεστρατίσω,
χαραγμένο δρόμο για αίμα όπου περάσω, θα αφήσω.
Μου φαίνεται ίσιο, έτσι κι αλλιώς, δίκιο και κρίμα,
το καλό από το κακό δεν κάνει βήμα.
Σε έβλεπα πάντα και σε ξόρκιζα αχρείαστη,
σε ένα συρτάρι κρυμμένη κι ανυποψίαστη,
με τάζαν φόβο και νερό για καιρό μέχρι που μπούχτισα
και μια παγίδα μοναχός μου τότε μου στησα.
Σε ξύπνησα νύχτα και σε λαχτάρισα,
με πήρε αμπάριζα η μανία και τζάμπα ναύλα σου χάρισα
για μεγάλο ταξίδι και σύντομο συνάμα,
θεός να νοιώσω για λίγο σε έκανα τάμα.
Έχεις τελειώσει ζωές και ψυχές,
τις έχεις στείλει ταξίδι πιο πέρα.
Έχεις ανοίξει μεγάλες πληγές,
έχεις στείλει φωτιές και φοβέρα,
είσαι εκδίκηση, είσαι οργή,
έχεις τον άνθρωπο τρελό πατέρα,
έχεις για μάνα την άτυχη γη,
μολυβένια στιγμή σκοτάδι και μέρα.