ช้ำใจจึงจากอีสานบ้านทุ่ง
หนีเข้าเมืองกรุง หนีเรื่องยุ่งๆ ไม่อยากพบเห็น
ให้เขาทั้งสองครองรักสุขสันต์ร่มเย็น
เราผู้แพ้แก่รักเหลือเดน ขอเป็นผู้ตัดสินใจ
รถไฟเทียบชานชลาบางซื่อ
หัวอกเราหรือเหมือนคนซัดเซเร่ร่อนเรื่อยไป
ป่านนี้เขานั้นคงเข้าเรือนหอสมใจ
แต่ตัวเรามายืนร้องไห้ ช้ำใจอยู่ที่สถานี
ลืมแล้วละเน้อความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่ใครน้อใครที่จะปรานี
สาวนาคนซื่อแต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่ ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
น้ำตาไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไปเขาทำเราได้เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลังรักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่นไม่มีวันช้ำอีกแล้ว
ลืมแล้วละเน้อความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่ใครน้อใครที่จะปรานี
สาวนาคนซื่อแต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่ ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
น้ำตาไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไปเขาทำเราได้เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลังรักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่นไม่มีวันช้ำอีกแล้ว
หนีเข้าเมืองกรุง หนีเรื่องยุ่งๆ ไม่อยากพบเห็น
ให้เขาทั้งสองครองรักสุขสันต์ร่มเย็น
เราผู้แพ้แก่รักเหลือเดน ขอเป็นผู้ตัดสินใจ
รถไฟเทียบชานชลาบางซื่อ
หัวอกเราหรือเหมือนคนซัดเซเร่ร่อนเรื่อยไป
ป่านนี้เขานั้นคงเข้าเรือนหอสมใจ
แต่ตัวเรามายืนร้องไห้ ช้ำใจอยู่ที่สถานี
ลืมแล้วละเน้อความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่ใครน้อใครที่จะปรานี
สาวนาคนซื่อแต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่ ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
น้ำตาไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไปเขาทำเราได้เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลังรักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่นไม่มีวันช้ำอีกแล้ว
ลืมแล้วละเน้อความช้ำที่บ้านนาไร่
เข้ากรุงมุ่งชีวิตใหม่ใครน้อใครที่จะปรานี
สาวนาคนซื่อแต่หัวใจเดี๋ยวนี้ป่นปี้
โปรดจงเมตตานะพี่ ถ้ารักน้องนี้อย่าได้เปลี่ยนผัน
น้ำตาไหลรินเป็นหยดสุดท้าย
รักที่ผ่านไปเขาทำเราได้เหมือนเป็นความฝัน
ลืมแล้วความหลังรักที่เคยจาบัลย์
เจ็บพอแล้วต้องจำไว้มั่นไม่มีวันช้ำอีกแล้ว