Όλοι στον θάνατο είμαστε ίσοι
κάτω απ' την φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ΄όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές
Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά
Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού΄χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά
Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το΄χει φτιάξει
Στον κόσμο να΄ρθει μια βραδυά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
- Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά
κάτω απ' την φούστα του Δερβίση
αναστενάζοντας φωτιές
Την πόρτα του άγνωστου χτυπάμε
Ξεχωρισμένοι εφ΄όσον πάμε
Χώματα σώματα ψυχές
Σιγά σιγά και ταπεινά
Γιατί όποιος πίνει κοινωνά
Κι όποιος θυμάται φταίει
Κι όποιος φταίει τον Θεό ξυπνά
Πολλά τ'ανθρώπου τα δεινά
Μα εκείνος πού΄χει ζήσει
Γεννιέται χάνεται
Γυρνάει κι αισθάνεται ξανά
Πες πως ο θάνατος είναι ένα αμάξι
Που σκάρτα η φύση το΄χει φτιάξει
Στον κόσμο να΄ρθει μια βραδυά
Στα πονηρά να μας πλευρίσει
Πού ζούνε οι μόνοι να ρωτήσει
- Αμάν και τάχα μου
Μας λέει κι η βλάχα μου η καρδιά