9. Ο ΔΡΟΜΟΣ
R:
Ναί! Τα παιδιά είναι στούς δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά,
Φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία.
Ναι! Είναι του δρόμου η ομρφιά με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά
Και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία - κι είσαι κοντά αναρχία;
Αλήθεια τέτοιες ώρες σε νιώθω κοντά, μα εδωπέρα το νόμο εκπροσωπεί η μαμά
Και επεμβαίνει στο σκηνικό μου με βία - Παιδί μου δε διάβασες για θρησκεία.
- Έλα ρε μαμά, άλλα δέκα λεπτά, πως να στο εξηγήσω έχει χείλη υγρά,
Πώς να σου πώ πώς θέλω να κρυφτούμε μαζί και αυτός που θα φυλάει ποτέ να μη μας βρεί.
Την άγρια μορφή της να πάρω αγκαλιά και καθώς θα ηρεμεί να τις χα'ι'δεύω τα μαλλιά.
Μαμά μου, ξέρω σε ανυσηχεί θα τό'χεις καταλάβει και ας μη σου τό'χω πει,
Έτσι και με φιλήσει η καρδιά μου θα εκραγεί, μα πίστεψέ με αξίζει το πρωινό να μη με βρεί,
Μαμά μου θα μου λείψεις μα μη κλάψεις πολύ, άλλωστε κατι μού'λεγες για θάνατο και αρχή.
- Δεν ακούω κουβέντα, γρήγορα επάνω. Άχ, άρχισα την υπομονή μου να χάνω,
Υπάρχουν και άλλα πράγματα που έχεις να κάνεις κι όχι έτσι χωρίς λόγο το χρόνο σου να χάνεις.
- Άνοιξε μωρέ, που να με καταλάβει, άλλωστε να ερωτευθεί μάλλον δε θά'χει προλάβει,
Πάνω που τις πείθαμε να παίξουμε πηθεία, αυτή μου το χαλάει για μια κωλοθρησκεία.
R:
Ναί! Τα παιδιά είναι στούς δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά,
Φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία.
Ναι! Είναι του δρόμου η ομρφιά με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά
Και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία - κι είσαι κοντά αναρχία;
Οι παιδικοί έρωτες γεννιούνται παίζωντας κρυφτό και σκαρφαλώνοντας σε μάντρες.
Τα κορίτσια που ερωτεύεσαι είναι οι καθημερινοί σου σύντροφοι σ'ένα παιχνίδι ανταρσίας και ανυπακοής.
Ο ένας γίνεται ο προσωπικός ήρωας του άλλου.
Ο έρωτας τριγυρίζει χέρι-χέρι και βγάζει τη γλώσσα στο κόσμο των μεγάλων.
Χλευάζει απειλητικά μια ηθική κοινωνία προσπαθόντας να ξεφύγει απ'τα χνάρια της.
Τα πρώτα φιλιά σφραγίζουν το μυαλό σου με τσαμπουκαλεμένους φαντασιακούς οργασμούς.
Ο θάνατος και η ζωή αλλάζουν σημασίες, ενώ εντός σου εκρύγνινται επικύνδινες ουσίες.
Το ξέρεις οτι ζείς μονάχα για ένα πράγμα, μα δεν τρέχει και τίποτα για πάρτι του αν πεθάνεις,
Πρώτη φορά σε κέρασε το πόνο ένα κλάμα και πρωτολιγουρεύτηκες στο χώμα να παρκάρεις.
Μια διάθεση για θάνατο κρατάω απο τότε, που την εχαλαλίζω για χάρη μιας γιορτής,
Μου είπαν πως θα έρθει όμως δε ξέρω πότε, απλά θα της προτείνω κοίταξε να βιαστείς.
Κοίταξε νά'ρθεις γρήγορα τα πάντα έχουν αλλάξει, ακόμα μεγαλώνω όσο κι αν προσπαθώ,
Δε θέλω να ξεχάσω αυτά που μού'χω τάξει να'αλλάξω και να ντρέπομαι στα μάτια να με δώ,
Δε θέλω να μα'κούσω να σε λέω ουτοπία, γουστάρω να σε νιώθω κοντά μου αναρχία.
R:
(Ναί! Τα παιδιά είναι στούς δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά,
Φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία.
Ναι! Είναι του δρόμου η ομρφιά με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά
Και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία - κι είσαι κοντά αναρχία;) x 2
R:
Ναί! Τα παιδιά είναι στούς δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά,
Φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία.
Ναι! Είναι του δρόμου η ομρφιά με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά
Και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία - κι είσαι κοντά αναρχία;
Αλήθεια τέτοιες ώρες σε νιώθω κοντά, μα εδωπέρα το νόμο εκπροσωπεί η μαμά
Και επεμβαίνει στο σκηνικό μου με βία - Παιδί μου δε διάβασες για θρησκεία.
- Έλα ρε μαμά, άλλα δέκα λεπτά, πως να στο εξηγήσω έχει χείλη υγρά,
Πώς να σου πώ πώς θέλω να κρυφτούμε μαζί και αυτός που θα φυλάει ποτέ να μη μας βρεί.
Την άγρια μορφή της να πάρω αγκαλιά και καθώς θα ηρεμεί να τις χα'ι'δεύω τα μαλλιά.
Μαμά μου, ξέρω σε ανυσηχεί θα τό'χεις καταλάβει και ας μη σου τό'χω πει,
Έτσι και με φιλήσει η καρδιά μου θα εκραγεί, μα πίστεψέ με αξίζει το πρωινό να μη με βρεί,
Μαμά μου θα μου λείψεις μα μη κλάψεις πολύ, άλλωστε κατι μού'λεγες για θάνατο και αρχή.
- Δεν ακούω κουβέντα, γρήγορα επάνω. Άχ, άρχισα την υπομονή μου να χάνω,
Υπάρχουν και άλλα πράγματα που έχεις να κάνεις κι όχι έτσι χωρίς λόγο το χρόνο σου να χάνεις.
- Άνοιξε μωρέ, που να με καταλάβει, άλλωστε να ερωτευθεί μάλλον δε θά'χει προλάβει,
Πάνω που τις πείθαμε να παίξουμε πηθεία, αυτή μου το χαλάει για μια κωλοθρησκεία.
R:
Ναί! Τα παιδιά είναι στούς δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά,
Φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία.
Ναι! Είναι του δρόμου η ομρφιά με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά
Και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία - κι είσαι κοντά αναρχία;
Οι παιδικοί έρωτες γεννιούνται παίζωντας κρυφτό και σκαρφαλώνοντας σε μάντρες.
Τα κορίτσια που ερωτεύεσαι είναι οι καθημερινοί σου σύντροφοι σ'ένα παιχνίδι ανταρσίας και ανυπακοής.
Ο ένας γίνεται ο προσωπικός ήρωας του άλλου.
Ο έρωτας τριγυρίζει χέρι-χέρι και βγάζει τη γλώσσα στο κόσμο των μεγάλων.
Χλευάζει απειλητικά μια ηθική κοινωνία προσπαθόντας να ξεφύγει απ'τα χνάρια της.
Τα πρώτα φιλιά σφραγίζουν το μυαλό σου με τσαμπουκαλεμένους φαντασιακούς οργασμούς.
Ο θάνατος και η ζωή αλλάζουν σημασίες, ενώ εντός σου εκρύγνινται επικύνδινες ουσίες.
Το ξέρεις οτι ζείς μονάχα για ένα πράγμα, μα δεν τρέχει και τίποτα για πάρτι του αν πεθάνεις,
Πρώτη φορά σε κέρασε το πόνο ένα κλάμα και πρωτολιγουρεύτηκες στο χώμα να παρκάρεις.
Μια διάθεση για θάνατο κρατάω απο τότε, που την εχαλαλίζω για χάρη μιας γιορτής,
Μου είπαν πως θα έρθει όμως δε ξέρω πότε, απλά θα της προτείνω κοίταξε να βιαστείς.
Κοίταξε νά'ρθεις γρήγορα τα πάντα έχουν αλλάξει, ακόμα μεγαλώνω όσο κι αν προσπαθώ,
Δε θέλω να ξεχάσω αυτά που μού'χω τάξει να'αλλάξω και να ντρέπομαι στα μάτια να με δώ,
Δε θέλω να μα'κούσω να σε λέω ουτοπία, γουστάρω να σε νιώθω κοντά μου αναρχία.
R:
(Ναί! Τα παιδιά είναι στούς δρόμους ξανά και ακούω παντού δυνατά,
Φωνές να διαταράσουν τη κοινή ησυχία κι έτσι να συνεχίζεται του δρόμου η ιστορία.
Ναι! Είναι του δρόμου η ομρφιά με πλάνεψε κι εμένα κάποτε παντοτινά
Και τώρα οι φωνές μου μοιάζουνε μελωδία - κι είσαι κοντά αναρχία;) x 2