Higgins :
Nee ! Nee ! Nee ! Nee !
Ik voel opeens dat ik haar mis.
Ik ben opeens weer zo alleen.
Zij was 't begin van elke dag,
en steeds als ik haar zag,
haar blik, haar lach,
haar oogopslag.
Het maakte deel uit van mezelf,
zoals m'n hoofd, zoals 'n hart ...
O, ik was vroeger zo zelfstandig,
en vanzelf ben ik dat nog.
Natuurlijk brengt zo'n vrouw
niet echt verandering ... en toch :
Ik voel opeens diep in m'n hart,
dat zij er niet meer is.
Ik voel dat ik haar mis.
Ga es even na !
Mrs. Freddy Eynsford-Hill,
in een onbewoonbaar krotje zonder kleur !
Ga es even na !
En geen cent meer in de la,
en de man van de belasting aan de deur !
Ze wil het liefste spraakles geven,
maar ze blijft een bloemenmeid,
die zich afslooft om te leven.
Want haar Freddy verluiert z'n tijd !
Nog een jaar en dan
is ze afgeleefd en grijs
en ze smeekt mij huilend : laat me er weer in.
Want haar lieve man,
die ging plotseling op reis
met de een of andere dollarkoningin !!!
Ach Eliza !
Wat verschrikkelijk !
Wat vernederend !
Wat verrukkelijk !
Ik ben een heel zachtmoedig man,
met straffen nooit zo snel,
nooit zo fel;
altijd weer denk ik : nu ja, we zien nog wel.
Ach, een heel zachtmoedig man ...
Maar ik neem haar niet terug !
Weet, dat ik daar niet aan begin !
Ook al brult ze nog zo hard,
op haar knieën voor mijn part.
Maar de deur gaat dicht ! Ze komt er niet meer in !
Maar ach, zoals ze 's avonds mij
"Welterusten" zei ...
Haar blik, haar lach,
haar oogopslag.
Het maakte deel uit van mezelf,
zoals m'n hoofd, zoals m'n hart ...
"'t Is maar gelukkig dat ze een vrouw was !
Want een vrouw opgeven ... och
van roken kom je ook wel af
uiteindelijk ... en toch :
ik voel opeens dat in dit huis
die "sfeer" er niet meer is.
Ik voel dat ik haar mis.
Nee ! Nee ! Nee ! Nee !
Ik voel opeens dat ik haar mis.
Ik ben opeens weer zo alleen.
Zij was 't begin van elke dag,
en steeds als ik haar zag,
haar blik, haar lach,
haar oogopslag.
Het maakte deel uit van mezelf,
zoals m'n hoofd, zoals 'n hart ...
O, ik was vroeger zo zelfstandig,
en vanzelf ben ik dat nog.
Natuurlijk brengt zo'n vrouw
niet echt verandering ... en toch :
Ik voel opeens diep in m'n hart,
dat zij er niet meer is.
Ik voel dat ik haar mis.
Ga es even na !
Mrs. Freddy Eynsford-Hill,
in een onbewoonbaar krotje zonder kleur !
Ga es even na !
En geen cent meer in de la,
en de man van de belasting aan de deur !
Ze wil het liefste spraakles geven,
maar ze blijft een bloemenmeid,
die zich afslooft om te leven.
Want haar Freddy verluiert z'n tijd !
Nog een jaar en dan
is ze afgeleefd en grijs
en ze smeekt mij huilend : laat me er weer in.
Want haar lieve man,
die ging plotseling op reis
met de een of andere dollarkoningin !!!
Ach Eliza !
Wat verschrikkelijk !
Wat vernederend !
Wat verrukkelijk !
Ik ben een heel zachtmoedig man,
met straffen nooit zo snel,
nooit zo fel;
altijd weer denk ik : nu ja, we zien nog wel.
Ach, een heel zachtmoedig man ...
Maar ik neem haar niet terug !
Weet, dat ik daar niet aan begin !
Ook al brult ze nog zo hard,
op haar knieën voor mijn part.
Maar de deur gaat dicht ! Ze komt er niet meer in !
Maar ach, zoals ze 's avonds mij
"Welterusten" zei ...
Haar blik, haar lach,
haar oogopslag.
Het maakte deel uit van mezelf,
zoals m'n hoofd, zoals m'n hart ...
"'t Is maar gelukkig dat ze een vrouw was !
Want een vrouw opgeven ... och
van roken kom je ook wel af
uiteindelijk ... en toch :
ik voel opeens dat in dit huis
die "sfeer" er niet meer is.
Ik voel dat ik haar mis.