Κάποτε έχτιζα ένα όνειρο τη μέρα, τώρα η στράτα μου δεν πάει παραπέρα, φεύγω, τώρα φεύγω.
Κι όλο μεμιάς, ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αιωνιότητα&Μανιφέστο&Φύγαμε&
Είναι οι στιγμές που βρίσκω δύναμη να σβήσω το παρελθόν μου κι απ' το τίποτα να αρχίσω, που το μηδέν φαντάζει λύτρωση και πίσω δεν γυρίζω, το παρελθόν αγγίζω, έτοιμος να ζήσω.
Κάθε στιγμή με σκέτο μέλλον ζωγραφίζω, με θαρραλέες πινελιές λευκό το χρωματίζω, μαύρες αιρέσεις μες στο χρόνο αφορίζω, στο δόγμα του καιρού ενάντια θα αποφασίσω.
Εγώ για μένα καταργώ τα φρένα, φεύγω για τα ξένα, με δυο λούπες, ένα σάπερ, μια βαλίτσα και τη πένα, χωρίς εσένα, χωρίς κανέναν, μόνο ένα σκοπό, να μην έχω δεδομένα και σύνορα, αναμνήσεις, ερινύες, ένας σάτυρος νομάς που τον στοιχειώνουν νύχτες κρύες.
Είναι το τίμημα και πάντα θα παλεύω, θα οδεύω προς το φως, ελεύθερος θα ταξιδεύω, τώρα φεύγω&
Φεύγω, φεύγω και παίρνω τη καρδιά μου και ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω&Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω&
Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω, τώρα φεύγω&
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος.
Τώρα τους κύκλους της συνήθειας πρέπει να σπάσω, είναι δεσμά παλιά και πιέζομαι να ξεχάσω ό, τι με βάφτισε οπαδό του χτες κι ας χάσω, ας χαθώ για να χορτάσω την πορεία όπου κι ας φτάσω.
Είναι η ρουτίνα και η αδράνεια εχθροί μου, είναι το βλέμμα που δειλιάζει φυλακή μου, είναι το θράσος στη παράδοση αρχή μου, είναι ότι μετάνιωσα που δεν δοκίμασα, ήττα, πληγή, διδαχή στη ψυχή μου.
Μα είναι κι η γνώση πως με μια απόφασή μου, ξημερώνει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου, που ελπίδα τρέφει την κάθε επιλογή μου και αγναντεύω τον πλανήτη σαν να είναι όλη η γη δική μου.
Είναι η στιγμή μου, στα χέρια μου την έχω, η μόνη ανάμνηση που θέλω για να αντέχω.
Τώρα στο άπειρο, στο σύμπαν πια πιστεύω, τη συνείδηση γιατρεύω, απ΄ το λαβύρινθο του χρόνου τώρα φεύγω&
Φεύγω, φεύγω και παίρνω τη καρδιά μου και ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω&
Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω&
Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω&
Φεύγω, θα οδεύω, προς το φως θα ταξιδεύω, τώρα φεύγω&
Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω
Κι όλο μεμιάς, ο ρυθμός της γης γίνεται ίλιγγος, ο χρόνος εξαφανίζεται, η στιγμή στροβιλίζεται, γίνεται αιωνιότητα&Μανιφέστο&Φύγαμε&
Είναι οι στιγμές που βρίσκω δύναμη να σβήσω το παρελθόν μου κι απ' το τίποτα να αρχίσω, που το μηδέν φαντάζει λύτρωση και πίσω δεν γυρίζω, το παρελθόν αγγίζω, έτοιμος να ζήσω.
Κάθε στιγμή με σκέτο μέλλον ζωγραφίζω, με θαρραλέες πινελιές λευκό το χρωματίζω, μαύρες αιρέσεις μες στο χρόνο αφορίζω, στο δόγμα του καιρού ενάντια θα αποφασίσω.
Εγώ για μένα καταργώ τα φρένα, φεύγω για τα ξένα, με δυο λούπες, ένα σάπερ, μια βαλίτσα και τη πένα, χωρίς εσένα, χωρίς κανέναν, μόνο ένα σκοπό, να μην έχω δεδομένα και σύνορα, αναμνήσεις, ερινύες, ένας σάτυρος νομάς που τον στοιχειώνουν νύχτες κρύες.
Είναι το τίμημα και πάντα θα παλεύω, θα οδεύω προς το φως, ελεύθερος θα ταξιδεύω, τώρα φεύγω&
Φεύγω, φεύγω και παίρνω τη καρδιά μου και ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω&Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω&
Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω, τώρα φεύγω&
Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ελεύθερος.
Τώρα τους κύκλους της συνήθειας πρέπει να σπάσω, είναι δεσμά παλιά και πιέζομαι να ξεχάσω ό, τι με βάφτισε οπαδό του χτες κι ας χάσω, ας χαθώ για να χορτάσω την πορεία όπου κι ας φτάσω.
Είναι η ρουτίνα και η αδράνεια εχθροί μου, είναι το βλέμμα που δειλιάζει φυλακή μου, είναι το θράσος στη παράδοση αρχή μου, είναι ότι μετάνιωσα που δεν δοκίμασα, ήττα, πληγή, διδαχή στη ψυχή μου.
Μα είναι κι η γνώση πως με μια απόφασή μου, ξημερώνει η πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής μου, που ελπίδα τρέφει την κάθε επιλογή μου και αγναντεύω τον πλανήτη σαν να είναι όλη η γη δική μου.
Είναι η στιγμή μου, στα χέρια μου την έχω, η μόνη ανάμνηση που θέλω για να αντέχω.
Τώρα στο άπειρο, στο σύμπαν πια πιστεύω, τη συνείδηση γιατρεύω, απ΄ το λαβύρινθο του χρόνου τώρα φεύγω&
Φεύγω, φεύγω και παίρνω τη καρδιά μου και ένα τραγούδι συντροφιά μου, φεύγω&
Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω&
Φεύγω και αφήνω πίσω μου συντρίμμια, αρρωστημένους και αγρίμια, φεύγω&
Φεύγω, θα οδεύω, προς το φως θα ταξιδεύω, τώρα φεύγω&
Είναι το κίνημα και πάντα θα παλεύω, τώρα φεύγω