تا نزند آفتاب خیمه ی نور جلال
حلقه ی مرغان روز کی بزند پر و بال
تیغ کشید آفتاب خون شفق را بریخت
خون هزاران شفق طلعت او را حلال
این بار من یکبارگی در عاشقی پیچیده ام
این بار من یکبارگی از عافیت بریده ام
دل را ز خود برکنده ام با چیز دیگر زنده ام
عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده ام
ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی
دیوانه هم ننشید آن کاندر دل اندیشیده ام
دیوانه کوکب ریخته از من شور بگریخته
من با اجل آمیخته در نیستی پریده ام
این بار عقل من ز من یکبارگی بیزار شد
خواهد که ترساند مرا پنداشت من نادیده ام
حلقه ی مرغان روز کی بزند پر و بال
تیغ کشید آفتاب خون شفق را بریخت
خون هزاران شفق طلعت او را حلال
این بار من یکبارگی در عاشقی پیچیده ام
این بار من یکبارگی از عافیت بریده ام
دل را ز خود برکنده ام با چیز دیگر زنده ام
عقل و دل و اندیشه را از بیخ و بن سوزیده ام
ای مردمان ای مردمان از من نیاید مردمی
دیوانه هم ننشید آن کاندر دل اندیشیده ام
دیوانه کوکب ریخته از من شور بگریخته
من با اجل آمیخته در نیستی پریده ام
این بار عقل من ز من یکبارگی بیزار شد
خواهد که ترساند مرا پنداشت من نادیده ام