(Παραγωγή: B.D. Foxmoor,
στίχοι: Sadahzinia,
παρουσίαση: Sadahzinia , Xray,
κιθάρα - μπάσο: Jamoan)
Πάει καιρός που σ' έπιασε η μπόρα στο παζάρι της ζωής.
Μετράς τα λόγια της επόμενης σκηνής,
μην ακουστείς πιο έξω από τον κύκλο της ντροπής - σιωπάς -
μα έτσι που πάς, θα σε χτυπούν αν δε χτυπάς.
Παίζεις δίχως κοινό, πήγαν αλλού και το γλεντάνε.
Αν κοιτάξεις κρυφά κι οι κομπάρσοι γελάνε
που δε ξέρεις να μιλάς και ούτε ταλέντο δε διαθέτεις,
τα ίδια βήματα σου δείχνει ο σκηνοθέτης.
Και συ κοιτάς στα δάχτυλα πάνω να συνωστίσεις
αυτές τις πέντε τις πολύτιμες σου αισθήσεις.
Ξοδεύεις μέρες? γνωστές οι αιτίες κι οι αφορμές,
οι κακίες μεγάλες και μικρές οι αρετές.
Στη πίσω τσέπη συμμαζεύεις το μεράκι,
τρίβεις τα χέρια, μασκαρά, κι ισιώνεις το σακάκι
και αλήθεια είσαι πολύ γελασμένος
που διάλεξες να 'σαι χειροπόδαρα δεμένος.
Δε θ' αντέξεις για πολύ μέσα στο χώμα με το σώμα
κι ακόμα χασμουριέται αυτό το στόμα.
Περνάει η ώρα άστα πολλά και κυνήγα -
έτσι που πας, θα χάσεις και τα λίγα.
Αν ξεμακραίνεις απ' το κύκλο της ντροπής,
τότε φαίνεσαι σε όλους κουρασμένος.
Αν ξεμαθαίνεις το τραγούδι της ζωής,
τότε στ' αλήθεια είσαι πολύ γελασμένος.
Αν το παράπονο φοράς θηλιά,
δε θα βρεις ποτέ το μάστορά σου.
Αν το βουλώνεις και δε βγάζεις μιλιά,
χάνεις τα λίγα που απόμειναν δικά σου.
Μέσα στο κύκλο της ντροπής χάραξες κι άλλον για να μπεις,
γιατί δεν είχες κουράγιο να χαρείς.
Από τα λίγα να πιαστείς δε πρόλαβες κι ενδεχομένως,
ηττημένος - στη ψυχή κουτσουρεμένος.
Κι όλουσδιολου τη σκοτώνεις για να βάλεις σε τάξη
αυτό το χάος που σε κάνει να τα χάνεις στην πράξη,
αφού παράπονα φοράς, σφίγγεις το κόμπο της θηλιάς -
μη πεις κουβέντα παραπάνω, μη μιλάς.
Οι μικροί στόχοι που βάζεις σε ξεμάθαν να σφυρίζεις
το τραγούδι της ζωής να το σιγοψιθυρίζεις
κι αβγατίζεις τα λύτρα, μήπως σ' αφήσουν ζωντανό,
να μας πεις για τ' όνειρό σου το φτηνό.
Μα πριν μας πεις πρέπει καλά να καταλάβεις,
κυνήγα ελπίδα, μπορεί κάτι να προλάβεις·
αν ξεμακραίνεις απ' το κύκλο της ντροπής,
κουρασμένος θα φανείς σ' όλους τους άλλους -μη βιαστείς.
Θα 'ναι σα να 'φευγες απ' τα συνηθισμένα
που στα χρεώνανε σαν δήθεν κεκτημένα και σένα?
κι αν θα σου φαίνεται πως πέφτεις χαμηλά,
θα έχεις κοντά σου τα λίγα και καλά.
στίχοι: Sadahzinia,
παρουσίαση: Sadahzinia , Xray,
κιθάρα - μπάσο: Jamoan)
Πάει καιρός που σ' έπιασε η μπόρα στο παζάρι της ζωής.
Μετράς τα λόγια της επόμενης σκηνής,
μην ακουστείς πιο έξω από τον κύκλο της ντροπής - σιωπάς -
μα έτσι που πάς, θα σε χτυπούν αν δε χτυπάς.
Παίζεις δίχως κοινό, πήγαν αλλού και το γλεντάνε.
Αν κοιτάξεις κρυφά κι οι κομπάρσοι γελάνε
που δε ξέρεις να μιλάς και ούτε ταλέντο δε διαθέτεις,
τα ίδια βήματα σου δείχνει ο σκηνοθέτης.
Και συ κοιτάς στα δάχτυλα πάνω να συνωστίσεις
αυτές τις πέντε τις πολύτιμες σου αισθήσεις.
Ξοδεύεις μέρες? γνωστές οι αιτίες κι οι αφορμές,
οι κακίες μεγάλες και μικρές οι αρετές.
Στη πίσω τσέπη συμμαζεύεις το μεράκι,
τρίβεις τα χέρια, μασκαρά, κι ισιώνεις το σακάκι
και αλήθεια είσαι πολύ γελασμένος
που διάλεξες να 'σαι χειροπόδαρα δεμένος.
Δε θ' αντέξεις για πολύ μέσα στο χώμα με το σώμα
κι ακόμα χασμουριέται αυτό το στόμα.
Περνάει η ώρα άστα πολλά και κυνήγα -
έτσι που πας, θα χάσεις και τα λίγα.
Αν ξεμακραίνεις απ' το κύκλο της ντροπής,
τότε φαίνεσαι σε όλους κουρασμένος.
Αν ξεμαθαίνεις το τραγούδι της ζωής,
τότε στ' αλήθεια είσαι πολύ γελασμένος.
Αν το παράπονο φοράς θηλιά,
δε θα βρεις ποτέ το μάστορά σου.
Αν το βουλώνεις και δε βγάζεις μιλιά,
χάνεις τα λίγα που απόμειναν δικά σου.
Μέσα στο κύκλο της ντροπής χάραξες κι άλλον για να μπεις,
γιατί δεν είχες κουράγιο να χαρείς.
Από τα λίγα να πιαστείς δε πρόλαβες κι ενδεχομένως,
ηττημένος - στη ψυχή κουτσουρεμένος.
Κι όλουσδιολου τη σκοτώνεις για να βάλεις σε τάξη
αυτό το χάος που σε κάνει να τα χάνεις στην πράξη,
αφού παράπονα φοράς, σφίγγεις το κόμπο της θηλιάς -
μη πεις κουβέντα παραπάνω, μη μιλάς.
Οι μικροί στόχοι που βάζεις σε ξεμάθαν να σφυρίζεις
το τραγούδι της ζωής να το σιγοψιθυρίζεις
κι αβγατίζεις τα λύτρα, μήπως σ' αφήσουν ζωντανό,
να μας πεις για τ' όνειρό σου το φτηνό.
Μα πριν μας πεις πρέπει καλά να καταλάβεις,
κυνήγα ελπίδα, μπορεί κάτι να προλάβεις·
αν ξεμακραίνεις απ' το κύκλο της ντροπής,
κουρασμένος θα φανείς σ' όλους τους άλλους -μη βιαστείς.
Θα 'ναι σα να 'φευγες απ' τα συνηθισμένα
που στα χρεώνανε σαν δήθεν κεκτημένα και σένα?
κι αν θα σου φαίνεται πως πέφτεις χαμηλά,
θα έχεις κοντά σου τα λίγα και καλά.