(Παραγωγή: B.D. Foxmoor, στίχοι: Sadahzinia, παρουσίαση: Sadahzinia, B.D. Foxmoor, scratches: Dj Booker)
Όλη η ζωή του ένας παραπονιάρης μύθος τυλιγμένος
στου νου του την ανέμη και στου ονείρου την απόχη
κι αυτός στ" άλογο με τα όπλα του στο στήθος φορτωμένος
περνάει κι όλοι γιουχάρουν «Δον Κιχώτη».
Λαμποκοπάει το μάτι του ρουμπίνι.
Το γένι του απλωτό ζερβόδεξά του
με το "να χέρι χαιρετά, με τ" άλλο ξύνει
το χάρτινο καπέλο φορεμένο στα μαλλιά του.
Με βια ανεβαίνει ως τη ψηλή κορφή του λόφου
κι όλο κοιτάει με φαντασία τον κόσμο γύρω.
«Πάμε», φωνάζει ξάφνου στο βοηθό του,
«πάμε, του ιππότη τράβηξα τον κλήρο».
Τι να "ναι το πιο δύσκολο σε τούτη εδώ τη πλάση;
Αυτό ζητάει η καρδιά του ν"αλαφρώσει.
Να φέρει ανάσκελα το κόσμο από τη βάση;
Που ν" αρχινήσει και τι να πρωτοσώσει;
Τ"άγρια πουλιά να φέρει πίσω που έχουν μείνει
δίχως φωλιές μέσα στα ολόδικά τους δάση...
Κράτα τη φλόγα, παλληκάρι και θα γίνει•
της χήρας γης η ελπίδα εσύ κι η βιάση.
Φυσάει ο άνεμος, σκορπάει όλη τη νιότη
(σκορπάει τ" όμορφο ψέμα που έχει τυλίξει το κορμί του και το πνεύμα)
κι η περηφάνια ονομαστή μένει του Ιππότη,
(ξεσπάει με το κοντάρι να λύσει τα λουριά του νου του φοβιτσιάρη)
Η γη το παραμύθι λέει του ταξιδιώτη
(που "χε αγάπη την ωραία, την πριγκιπέσσα τη κρυφή τη Δουλτσινέα)
και κλαίει βουβά τη μοναξιά του Δον Κιχώτη.
(και κλαίει ξανά για το μεγάλο τον ιππότη)
Φυσάει ο άνεμος τη γέρικη του κούτρα
και η ξελογιάστρα του χαρά γελάει τον πόνο.
Ας τον επήραν οι σοφοί από τα μούτρα,
αυτός θυμάται ό,τι αγάπησε και μόνο.
«Το άγνωστο θα "μαι εγώ» στο σύντροφό του λέει,
«και τα γνωστά, ψέμματα σ" εμένα τον τρελό.
Δε φταίει η φαντασία μου, η φρόνηση τα φταίει
που το μυαλό στις μέρες μας στεριώνουν με φελό»
Αυτά είπε κι όρμηξε μ" άρματα κουρέλια - ευλογία•
με το άμυαλο, σπασμένο του κοντάρι.
Και το λοιπόν, τη δεύτερη αρχινάει δημιουργία,
μα μπλέχτηκαν τα γκέμια στο ποδάρι.
Κρυφογελάει σκυφτός στου αλόγου του τη σέλα
με τη ζωή την πλανερή και τρυπιοχέρα.
Μοναχά απ" της μοναξιάς το πήγαιν" έλα
τα μάτια ό,τι ποθούν θα δουν μια μέρα.
Πείσμα το πείσμα Δον Κιχώτη και φοβέρα
κι αν σε γελούν οι ανθρώποι κι όλα τα άστρα,
ολημερίς χτυπιέσαι μ" ίσκιους στον αέρα
και παίρνεις ανεμόμυλους για κάστρα.
Όλη η ζωή του ένας παραπονιάρης μύθος τυλιγμένος
στου νου του την ανέμη και στου ονείρου την απόχη
κι αυτός στ" άλογο με τα όπλα του στο στήθος φορτωμένος
περνάει κι όλοι γιουχάρουν «Δον Κιχώτη».
Λαμποκοπάει το μάτι του ρουμπίνι.
Το γένι του απλωτό ζερβόδεξά του
με το "να χέρι χαιρετά, με τ" άλλο ξύνει
το χάρτινο καπέλο φορεμένο στα μαλλιά του.
Με βια ανεβαίνει ως τη ψηλή κορφή του λόφου
κι όλο κοιτάει με φαντασία τον κόσμο γύρω.
«Πάμε», φωνάζει ξάφνου στο βοηθό του,
«πάμε, του ιππότη τράβηξα τον κλήρο».
Τι να "ναι το πιο δύσκολο σε τούτη εδώ τη πλάση;
Αυτό ζητάει η καρδιά του ν"αλαφρώσει.
Να φέρει ανάσκελα το κόσμο από τη βάση;
Που ν" αρχινήσει και τι να πρωτοσώσει;
Τ"άγρια πουλιά να φέρει πίσω που έχουν μείνει
δίχως φωλιές μέσα στα ολόδικά τους δάση...
Κράτα τη φλόγα, παλληκάρι και θα γίνει•
της χήρας γης η ελπίδα εσύ κι η βιάση.
Φυσάει ο άνεμος, σκορπάει όλη τη νιότη
(σκορπάει τ" όμορφο ψέμα που έχει τυλίξει το κορμί του και το πνεύμα)
κι η περηφάνια ονομαστή μένει του Ιππότη,
(ξεσπάει με το κοντάρι να λύσει τα λουριά του νου του φοβιτσιάρη)
Η γη το παραμύθι λέει του ταξιδιώτη
(που "χε αγάπη την ωραία, την πριγκιπέσσα τη κρυφή τη Δουλτσινέα)
και κλαίει βουβά τη μοναξιά του Δον Κιχώτη.
(και κλαίει ξανά για το μεγάλο τον ιππότη)
Φυσάει ο άνεμος τη γέρικη του κούτρα
και η ξελογιάστρα του χαρά γελάει τον πόνο.
Ας τον επήραν οι σοφοί από τα μούτρα,
αυτός θυμάται ό,τι αγάπησε και μόνο.
«Το άγνωστο θα "μαι εγώ» στο σύντροφό του λέει,
«και τα γνωστά, ψέμματα σ" εμένα τον τρελό.
Δε φταίει η φαντασία μου, η φρόνηση τα φταίει
που το μυαλό στις μέρες μας στεριώνουν με φελό»
Αυτά είπε κι όρμηξε μ" άρματα κουρέλια - ευλογία•
με το άμυαλο, σπασμένο του κοντάρι.
Και το λοιπόν, τη δεύτερη αρχινάει δημιουργία,
μα μπλέχτηκαν τα γκέμια στο ποδάρι.
Κρυφογελάει σκυφτός στου αλόγου του τη σέλα
με τη ζωή την πλανερή και τρυπιοχέρα.
Μοναχά απ" της μοναξιάς το πήγαιν" έλα
τα μάτια ό,τι ποθούν θα δουν μια μέρα.
Πείσμα το πείσμα Δον Κιχώτη και φοβέρα
κι αν σε γελούν οι ανθρώποι κι όλα τα άστρα,
ολημερίς χτυπιέσαι μ" ίσκιους στον αέρα
και παίρνεις ανεμόμυλους για κάστρα.