[παραγωγή: Β.D.Foxmoor,
στίχοι: Sadahzinia,
παρουσίαση: Sadahzinia , Ρέλικα , Β.D.Foxmoor,
ηχοληψία: Adam Fuest (Twinpeaks Studio)
ηχοληψία: Φώτης Κίκιρας (Πέρασμα Studio)]
Στραβοπατάει ο καιρός - ξεχασιάρης σοφός
μια λάθος κίνηση και δίνει αλλού τα γιατρικά του χάδια
μ' άδεια χέρια μ' αφήνει κι εγώ ο ξυπόλητός του εχθρός
χορεύω πάνω σε στάχτες κι απομεινάρια.
Με γέλια ανάρια θα ζητιανέψω τις μνήμες
θα τις φορέσω απ' την καλή κι απ' την ανάποδη
και σαν χορτάσω από αυτές θα τους σκαρώσω δυο ρίμες
κι ό,τι απομείνει σα στιγμή μου ανάκατη
κράτατη χρόνε, πες μου πως να ξεμπλέξω
από όσα μέσα μου έχω και γύρω μου αντέχω
κι όσα στις πλάτες μου δικά τους άφησαν να διαλέξω
με ό,τι έχει μείνει θα αλλάξω τους κανόνες να παίξω.
Στάχτη - πατάω στη στάχτη
πάρτε τα όλα - πρέπει να ξαναρχίσω, να χτίσω
από το τίποτα να βγάλω και να μείνει κάτι,
το μονοπάτι μ' ένα ποτάμι θα γεμίσω.
Με κουρέλια θα κεντήσω δυο αστέρια στον ουρανό
θα καρφιτσώσω μιαν ευχή για κάθε μέρα
κι αν δε φτάσει ούτε αυτό τότε θα βρω κηπουρό
ζωή και χρώμα να φυτέψει στα καμμένα.
Θα γίνω ο πιο μικρός καρπός από κριθάρι
το πιο ελάχιστο κι απλό του κόσμου πράγμα
μες στο γουδι θα λιώσω το τελευταίο απομεινάρι
κι ίσως σ' αυτό να χρωστάμε τα πάντα.
Απομεινάρια παντού - από το τίποτα χτίζω τα πάντα στο νου
Απομεινάρια παντού - στα σκουπίδια σας βρίσκω το φως του ουρανού
Απομεινάρια παντού - λύνω τα μάγια ενός καιρού σιωπηλού
Απομεινάρια παντού - κι ηλιοραπάρω μέχρι να φύγω γι' αλλού
Παραφυλάει ο καιρός - ύπουλος, σιωπηλός,
κάνει αμάν να μου λύσει τα μάγια, σαν όλα τ' αρπάγια
που σέρνει στον ιστό του ο πονηρός
της ζωής και για μένα μαζεμένα έφερε αποφάγια.
Με δάφνες και βάγια σε κουρασμένο γαιδούρι
θα με ανεβάσει, λέει, ψηλά σε δοξασμένη ανηφόρα
και σαν θα φτάσουμε εκεί, θα με σταυρώσει για γούρι•
εκτός αν του χαρίσω το αύριο για το τώρα - μεγάλη ώρα•
πες μου πως να ξεμπλέξω.
Να του μπερδέψω με αλήθεια τα χνάρια;
Παζάρια δε κάνει• θα με πετάξει, μάλλον, έξω
ας γίνει έτσι, έχω φίλους καλούς στ' απομεινάρια.
Ρέλικα - μάτια τεμπέλικα,
πάρτε μου τ' όνειρο, πρέπει να ξυπνήσω, να ζήσω
απ' το μηδέν τα νιάτα ως τα γέρικα
θέλω να δω, γι' αυτό τον κόρφο μου θα φτύσω,
θα τραγουδήσω για να μπορέσω να συνεχίσω,
θα μου χαρίσω λουλούδια και δάση
κι αν φτάσει πρώτος, τότε πάλι εδώ θα γυρίσω,
θα γονατίσω και θα γίνω με το χώμα ένα και θα με χάσει.
Θα γίνω αστρόσκονη, του σύμπαντος σκουπίδι,
θα μαγαρίσω τα πιο όμορφα φεγγάρια
κι αφού θα χάσω μια για πάντα το σανίδι,
θα ηλιοραπάρω με τα δρομοαπομεινάρια.
στίχοι: Sadahzinia,
παρουσίαση: Sadahzinia , Ρέλικα , Β.D.Foxmoor,
ηχοληψία: Adam Fuest (Twinpeaks Studio)
ηχοληψία: Φώτης Κίκιρας (Πέρασμα Studio)]
Στραβοπατάει ο καιρός - ξεχασιάρης σοφός
μια λάθος κίνηση και δίνει αλλού τα γιατρικά του χάδια
μ' άδεια χέρια μ' αφήνει κι εγώ ο ξυπόλητός του εχθρός
χορεύω πάνω σε στάχτες κι απομεινάρια.
Με γέλια ανάρια θα ζητιανέψω τις μνήμες
θα τις φορέσω απ' την καλή κι απ' την ανάποδη
και σαν χορτάσω από αυτές θα τους σκαρώσω δυο ρίμες
κι ό,τι απομείνει σα στιγμή μου ανάκατη
κράτατη χρόνε, πες μου πως να ξεμπλέξω
από όσα μέσα μου έχω και γύρω μου αντέχω
κι όσα στις πλάτες μου δικά τους άφησαν να διαλέξω
με ό,τι έχει μείνει θα αλλάξω τους κανόνες να παίξω.
Στάχτη - πατάω στη στάχτη
πάρτε τα όλα - πρέπει να ξαναρχίσω, να χτίσω
από το τίποτα να βγάλω και να μείνει κάτι,
το μονοπάτι μ' ένα ποτάμι θα γεμίσω.
Με κουρέλια θα κεντήσω δυο αστέρια στον ουρανό
θα καρφιτσώσω μιαν ευχή για κάθε μέρα
κι αν δε φτάσει ούτε αυτό τότε θα βρω κηπουρό
ζωή και χρώμα να φυτέψει στα καμμένα.
Θα γίνω ο πιο μικρός καρπός από κριθάρι
το πιο ελάχιστο κι απλό του κόσμου πράγμα
μες στο γουδι θα λιώσω το τελευταίο απομεινάρι
κι ίσως σ' αυτό να χρωστάμε τα πάντα.
Απομεινάρια παντού - από το τίποτα χτίζω τα πάντα στο νου
Απομεινάρια παντού - στα σκουπίδια σας βρίσκω το φως του ουρανού
Απομεινάρια παντού - λύνω τα μάγια ενός καιρού σιωπηλού
Απομεινάρια παντού - κι ηλιοραπάρω μέχρι να φύγω γι' αλλού
Παραφυλάει ο καιρός - ύπουλος, σιωπηλός,
κάνει αμάν να μου λύσει τα μάγια, σαν όλα τ' αρπάγια
που σέρνει στον ιστό του ο πονηρός
της ζωής και για μένα μαζεμένα έφερε αποφάγια.
Με δάφνες και βάγια σε κουρασμένο γαιδούρι
θα με ανεβάσει, λέει, ψηλά σε δοξασμένη ανηφόρα
και σαν θα φτάσουμε εκεί, θα με σταυρώσει για γούρι•
εκτός αν του χαρίσω το αύριο για το τώρα - μεγάλη ώρα•
πες μου πως να ξεμπλέξω.
Να του μπερδέψω με αλήθεια τα χνάρια;
Παζάρια δε κάνει• θα με πετάξει, μάλλον, έξω
ας γίνει έτσι, έχω φίλους καλούς στ' απομεινάρια.
Ρέλικα - μάτια τεμπέλικα,
πάρτε μου τ' όνειρο, πρέπει να ξυπνήσω, να ζήσω
απ' το μηδέν τα νιάτα ως τα γέρικα
θέλω να δω, γι' αυτό τον κόρφο μου θα φτύσω,
θα τραγουδήσω για να μπορέσω να συνεχίσω,
θα μου χαρίσω λουλούδια και δάση
κι αν φτάσει πρώτος, τότε πάλι εδώ θα γυρίσω,
θα γονατίσω και θα γίνω με το χώμα ένα και θα με χάσει.
Θα γίνω αστρόσκονη, του σύμπαντος σκουπίδι,
θα μαγαρίσω τα πιο όμορφα φεγγάρια
κι αφού θα χάσω μια για πάντα το σανίδι,
θα ηλιοραπάρω με τα δρομοαπομεινάρια.