Soms heb je wel eens van die dingen dat je denkt "da's raar"
Zo gebeurt het je nooit, zo twee keer achter elkaar
Zoals dit jaar, we kregen op een dag een brief te lezen
van een meisje die schreef: OMijn vriend is niet te genezen�
OHij heeft kanker, z�n linkerbeen is al geamputeerd,
maar de kanker was al uitgezaaid, dus hij crepeert�
OHij heet Sander, hij houdt van Nederhop als geen ander,
maar hij heeft niet zo lang meer, niemand die dat veranderd�
ODus nu hebben wij; zijn vrienden; nog een laatste verzoek
Dat is mag Sander een keer in de studio op bezoek�
OMisschien kan hij een stukje rappen of iets zeggen op cd,
want daar maak je hem voor ons gevoel onsterfelijk mee�
Ik zei: O.K., laat hem maar wat schrijven, volgende week
kan hij dan meedoen aan een nieuwe O.P.-studiotake
Sander vond dat wel tof, dus ik dacht: "Die komt gewoon"
Maar voor dat het zover was ging alweer de telefoon
Het was zijn vriendin weer, ze zei: OMoet je h***n�
"Sander is net overleden dus die afspraak gaat niet door
en hij heeft nog wel een tekst gemaakt, die stuur ik wel op."
Ik zei: "gecondoleerd, ik draag nog wel een nummer aan hem op."
En ik dacht: "Wat een lullig en een triest verloop,
om zo jong te moeten sterven aan een ziekte zonder hoop."
Ik wou wel schrijven hierover, maar ik wist niet wat.
Want alles wat ik kon bedenken leek zo simpel en plat
Want ik dacht: "Wat zou ik doen als ik wist dat
ik zelf nog geen twee weken meer te leven had?"
Zou ik mijn geld op zuipen en neuken in een sjiek bordeel?
Of zou ik heroinespuitend bungeejumpen? weet ik veel!
Toen kreeg ik Sander zijn tekst en die zei juist relaxed:
"Ga jij dan helemaal los? Dan ben je eerder de klos!"
"Ik kom er door en krijg de kracht van boven of opzij"
"Ik weet alleen" zei hij, "de kracht komt naar mij!"
Wat zou je doen als jij wist dat
je door kanker nog geen maandje meer te leven had?
Wat zou je doen als je niets kan doen?
Ga jij wanhopig door het lint of hou je je fatsoen?
Wat zou je doen als iemand tegen je zei:
OHet einde komt nabij, maar schrijf je straks een nummer voor mij?�
Wat zou je doen als er geen hoop meer blijkt?
Wat kan je dan nog zeggen zonder dat het onzin lijkt?
Vlak na dit alles kwam er opeens weer een bericht
Het ging om Willem van Magnifiosie, het gezicht
van een jongerencentrum waar wij vaak optraden
en waar Willem altijd kookte, dat was niet te versmaden!
Maar wat bleek? Ook Willem was door kanker afgetaaid
De ziekte was bij hem al door zijn hele lijf gezaaid
Hij had nog maar een paar weken en daarom zei hij:
OIk wil nog een keer wat drinken met de O.P. d�r bij�
Dus wij gingen snel naar Lisse om met Willem te praten
En het voelde wel vreemd toen we daar zo zaten
en te weten dat je hem dan voor de laatste keer ziet
Maar Willem hield zich ijzersterk en toonde geen verdriet
Het werd zelfs nog gezellig en het bier ging vlot
We praatten over leuke dingen, maar ook over het lot
Ik vertelde hem van Sander en zijn laatste tekst
Ik zei: "Ik moet een nummer schrijven, maar dat gaat niet best"
"Want hoe het ook loopt, het eindigt steeds in een knoop
want kanker is en blijft een ziekte zonder enige hoop"
Toch, ondanks alle pijn moet zo�n nummer wel goed zijn
en niet depressief, want verdriet zal er genoeg zijn
En toen zei Willem zonder na te denken:
"Schrijf gewoon maar de waarheid, dat is wat je kunt schenken!"
Een nummer over kanker vraagt niet om een happy end
Maar ik eindig toch met "blij dat ik jou heb gekend"
Wat zou je doen als jij wist dat
je door kanker nog geen maandje meer te leven had?
Wat zou je doen als je niets kan doen?
Ga jij wanhopig door het lint of hou je je fatsoen?
Wat zou je doen als iemand tegen je zei:
"Het einde komt nabij, maar schrijf je straks een nummer voor mij?"
Wat zou je doen als er geen hoop meer blijkt?
Wat kan je dan nog zeggen zonder dat het onzin lijkt?
Deze is voor Sander en Willem, en alle lotgenoten, rust in vrede
Zo gebeurt het je nooit, zo twee keer achter elkaar
Zoals dit jaar, we kregen op een dag een brief te lezen
van een meisje die schreef: OMijn vriend is niet te genezen�
OHij heeft kanker, z�n linkerbeen is al geamputeerd,
maar de kanker was al uitgezaaid, dus hij crepeert�
OHij heet Sander, hij houdt van Nederhop als geen ander,
maar hij heeft niet zo lang meer, niemand die dat veranderd�
ODus nu hebben wij; zijn vrienden; nog een laatste verzoek
Dat is mag Sander een keer in de studio op bezoek�
OMisschien kan hij een stukje rappen of iets zeggen op cd,
want daar maak je hem voor ons gevoel onsterfelijk mee�
Ik zei: O.K., laat hem maar wat schrijven, volgende week
kan hij dan meedoen aan een nieuwe O.P.-studiotake
Sander vond dat wel tof, dus ik dacht: "Die komt gewoon"
Maar voor dat het zover was ging alweer de telefoon
Het was zijn vriendin weer, ze zei: OMoet je h***n�
"Sander is net overleden dus die afspraak gaat niet door
en hij heeft nog wel een tekst gemaakt, die stuur ik wel op."
Ik zei: "gecondoleerd, ik draag nog wel een nummer aan hem op."
En ik dacht: "Wat een lullig en een triest verloop,
om zo jong te moeten sterven aan een ziekte zonder hoop."
Ik wou wel schrijven hierover, maar ik wist niet wat.
Want alles wat ik kon bedenken leek zo simpel en plat
Want ik dacht: "Wat zou ik doen als ik wist dat
ik zelf nog geen twee weken meer te leven had?"
Zou ik mijn geld op zuipen en neuken in een sjiek bordeel?
Of zou ik heroinespuitend bungeejumpen? weet ik veel!
Toen kreeg ik Sander zijn tekst en die zei juist relaxed:
"Ga jij dan helemaal los? Dan ben je eerder de klos!"
"Ik kom er door en krijg de kracht van boven of opzij"
"Ik weet alleen" zei hij, "de kracht komt naar mij!"
Wat zou je doen als jij wist dat
je door kanker nog geen maandje meer te leven had?
Wat zou je doen als je niets kan doen?
Ga jij wanhopig door het lint of hou je je fatsoen?
Wat zou je doen als iemand tegen je zei:
OHet einde komt nabij, maar schrijf je straks een nummer voor mij?�
Wat zou je doen als er geen hoop meer blijkt?
Wat kan je dan nog zeggen zonder dat het onzin lijkt?
Vlak na dit alles kwam er opeens weer een bericht
Het ging om Willem van Magnifiosie, het gezicht
van een jongerencentrum waar wij vaak optraden
en waar Willem altijd kookte, dat was niet te versmaden!
Maar wat bleek? Ook Willem was door kanker afgetaaid
De ziekte was bij hem al door zijn hele lijf gezaaid
Hij had nog maar een paar weken en daarom zei hij:
OIk wil nog een keer wat drinken met de O.P. d�r bij�
Dus wij gingen snel naar Lisse om met Willem te praten
En het voelde wel vreemd toen we daar zo zaten
en te weten dat je hem dan voor de laatste keer ziet
Maar Willem hield zich ijzersterk en toonde geen verdriet
Het werd zelfs nog gezellig en het bier ging vlot
We praatten over leuke dingen, maar ook over het lot
Ik vertelde hem van Sander en zijn laatste tekst
Ik zei: "Ik moet een nummer schrijven, maar dat gaat niet best"
"Want hoe het ook loopt, het eindigt steeds in een knoop
want kanker is en blijft een ziekte zonder enige hoop"
Toch, ondanks alle pijn moet zo�n nummer wel goed zijn
en niet depressief, want verdriet zal er genoeg zijn
En toen zei Willem zonder na te denken:
"Schrijf gewoon maar de waarheid, dat is wat je kunt schenken!"
Een nummer over kanker vraagt niet om een happy end
Maar ik eindig toch met "blij dat ik jou heb gekend"
Wat zou je doen als jij wist dat
je door kanker nog geen maandje meer te leven had?
Wat zou je doen als je niets kan doen?
Ga jij wanhopig door het lint of hou je je fatsoen?
Wat zou je doen als iemand tegen je zei:
"Het einde komt nabij, maar schrijf je straks een nummer voor mij?"
Wat zou je doen als er geen hoop meer blijkt?
Wat kan je dan nog zeggen zonder dat het onzin lijkt?
Deze is voor Sander en Willem, en alle lotgenoten, rust in vrede