A la prima totstemps, lo mèu còr pataqueja,
Quan floreish lo bròc blanc, que soi embriagat,
Tròp beròia tà jo n'èi pas jamei gausat
Envitar sons quinze ans darrèr la bòrda vielha.
E saurés, tu lo vent,
Si passa lo cap au finestron,
A l'entorn deu son còr anar sonar l'aubeda,
E saurés, tu lo vent,
Tu qui cantas tan beròi l'amor,
Cridar lo mèu seret per totas las contradas.
Aquiu despuish mila ans que iei doça l'erbeta,
Un pomèr que l'escón sonque taus amorós,
Que ns'i serem cochats shens deranjar las flors,
E deilhèu desvelhats paur arrais de l'aubeta.
Qu'èi tant marchat solet per devath l'estellada,
Lo huec dehens lo còs, d'aver trop saunejat,
Son imatge que l'èi tostemps au hons deu cap,
Que luseish com un só qui a trobat la matiada.
Quan floreish lo bròc blanc, que soi embriagat,
Tròp beròia tà jo n'èi pas jamei gausat
Envitar sons quinze ans darrèr la bòrda vielha.
E saurés, tu lo vent,
Si passa lo cap au finestron,
A l'entorn deu son còr anar sonar l'aubeda,
E saurés, tu lo vent,
Tu qui cantas tan beròi l'amor,
Cridar lo mèu seret per totas las contradas.
Aquiu despuish mila ans que iei doça l'erbeta,
Un pomèr que l'escón sonque taus amorós,
Que ns'i serem cochats shens deranjar las flors,
E deilhèu desvelhats paur arrais de l'aubeta.
Qu'èi tant marchat solet per devath l'estellada,
Lo huec dehens lo còs, d'aver trop saunejat,
Son imatge que l'èi tostemps au hons deu cap,
Que luseish com un só qui a trobat la matiada.