Długo przelewaliśmy krew.
Wsiąkała ona w ziemię naszych ojców, a w końcu i niebiosa przybrały jej barwę.
Barwę s***nego sztandaru klęski
Któż mógł wiedzieć, że jutra już nie ma?
Pozostały po nas milczące pomniki
Nasza ziemia długo cierpiała
Mówili nam, że to koniec cierpień, a skończył się cały świat...!
Wreszcie wyrosły nam nowe lasy
I znów dało się słyszeć dziecięcy śmiech na łąkach
Lecz cóż z tego, gdy nie ma kto słuchać i nie ma kto patrzeć?
Czas nie będzie czekał, ani na was, ani na nikogo.
Długo przelewaliśmy krew.
Lecz ziemia po niej wydała chory plon
Długo będziecie ją zmywać ze swych stóp
- kiedy niewiecie nawet, po czym stąpacie.
Odarliście świat z piękna
Zabiliście go swą nędzą
Wy, próżna hołoto, wy i wasza pospolitość
Świat tonie w ogłuszającym wrzasku mas
Spadacie w otchłań z uśmiechem głupca na twarzy.
A wciąż wydaje wam się, iż wzlatujecie pod niebo
Lecz los się jeszcze odmieni, jeszcze wzejdzie Słońce.
Los się jeszcze odmieni.
Odnajdziemy nasz spokój śród brzozowych lasów
Przy blasku Ognia, i na brzegach leśnych jezior
Odnajdziemy ukojenie w tym, co jest niezmienne
I tylko Słońce zapłacze nad ziemią jego dzieci.
Wsiąkała ona w ziemię naszych ojców, a w końcu i niebiosa przybrały jej barwę.
Barwę s***nego sztandaru klęski
Któż mógł wiedzieć, że jutra już nie ma?
Pozostały po nas milczące pomniki
Nasza ziemia długo cierpiała
Mówili nam, że to koniec cierpień, a skończył się cały świat...!
Wreszcie wyrosły nam nowe lasy
I znów dało się słyszeć dziecięcy śmiech na łąkach
Lecz cóż z tego, gdy nie ma kto słuchać i nie ma kto patrzeć?
Czas nie będzie czekał, ani na was, ani na nikogo.
Długo przelewaliśmy krew.
Lecz ziemia po niej wydała chory plon
Długo będziecie ją zmywać ze swych stóp
- kiedy niewiecie nawet, po czym stąpacie.
Odarliście świat z piękna
Zabiliście go swą nędzą
Wy, próżna hołoto, wy i wasza pospolitość
Świat tonie w ogłuszającym wrzasku mas
Spadacie w otchłań z uśmiechem głupca na twarzy.
A wciąż wydaje wam się, iż wzlatujecie pod niebo
Lecz los się jeszcze odmieni, jeszcze wzejdzie Słońce.
Los się jeszcze odmieni.
Odnajdziemy nasz spokój śród brzozowych lasów
Przy blasku Ognia, i na brzegach leśnych jezior
Odnajdziemy ukojenie w tym, co jest niezmienne
I tylko Słońce zapłacze nad ziemią jego dzieci.