zo alleen...
zo alleen...
ik voel me zo alleen...
zo alleen...
zo alleen...
het is de wekker die mij ontwaakt uit mijn slaap,
waarin ik je vraag: wie behaagt je vandaag?
het antwoord was daar, maar ik werd geplaagd,
door het geknaag van het apparaat, waardoor ik me afvraag:
was het ik of zat ik er naast, want naast me,ligt niet mijn naaste,
de vraag blijft knagen maar naarmate de minuten vergaren,
kan ik me bedaren, rustig ontladen, en gaan baden,
een nieuwe dag heeft zich ontfermt over mijn lach,
een neppe lach, iets wat jij gelijk doorzag,
en door de toverslag van je glimlach,
was ik gelijk van slag en dat tot op deze dag,
maar dat was, en dit voelt als een tegenslag,
ik sta alleen en lig alleen op een groot matras,
het zijn er geen twee maar 1 leeg wijnglas,
's nachts merk ik pas wat nou echt je plek was.
(late, at night, i feel so lonely)
zo alleen...
(late, at night, i feel so lonely)
zo alleen...
nu sta ik op mijn werk, en speel ik ijzersterk
alsof ik liefdesliedjes simpel niet opmerk,
kijk naar het uurwerk, wat zich niet afwerkt,
en zie mezelf stil staan als een grafzerk,
is dit strafwerk voor het leven als een vlerk?
of heeft God mij gebrandmerkt tot ik sterf?
want niet jouw naam maar jouw gezicht is ingekerfd ,
want jouw naam is als een geest die in een kerk rondzwerft, (heilig!)
maar dan in mijn gedachten,
maakt de dag lang, en lang kan ik niet wachten,
ik ben van slag, ik kan niet eens schaften,
trachten lachen om de grappen van andere klachten,
de lieve woorden van m'n moeder kan het niet verzachten,
sterker nog, elke vrouwenstem doet mij ontkrachten,
en van die vrienden die simpelweg verwachten,
dat je na een dag of acht klaar bent voor de nachten.
(late, at night, i feel so lonely)
bij thuiskomt lijkt het soms alsof je stem gonst,
en ik loop rond in een pad foto's op de grond,
leef als een slons tussen lege flacons,
soms staar ik naar het plafond, malend naar een uitkomst,
eet slecht, grote afwas op het aanrecht,
zie je nog staan, eten maken zoals ik het zeg,
zie je smullen van eten wat ik op tafel leg,
hoor je nog zeggen: (schat, ik pik het laatste kippie weg!)
ik heb er zelf voor gekozen om van jou weg te lopen,
ik gaf alleen maar liefde, jij geen ene klote,
ik kon geen kant op, zat alleen maar opgesloten,
het was de seks waar we beide nog van genoten,
je ouders zwaar geloven, dat jij me had verstoten,
je liep me zwart te maken, tussen vrienden te stoken,
toch, nam ik je terug in de hoop dat het zou lopen,
maar je schaamde je voor mij, daarmee was het gesloten!
(late, at night, i feel so lonely)
(late, at night, i feel so lonely)
zo alleen...
ik voel me zo alleen...
zo alleen...
zo alleen...
het is de wekker die mij ontwaakt uit mijn slaap,
waarin ik je vraag: wie behaagt je vandaag?
het antwoord was daar, maar ik werd geplaagd,
door het geknaag van het apparaat, waardoor ik me afvraag:
was het ik of zat ik er naast, want naast me,ligt niet mijn naaste,
de vraag blijft knagen maar naarmate de minuten vergaren,
kan ik me bedaren, rustig ontladen, en gaan baden,
een nieuwe dag heeft zich ontfermt over mijn lach,
een neppe lach, iets wat jij gelijk doorzag,
en door de toverslag van je glimlach,
was ik gelijk van slag en dat tot op deze dag,
maar dat was, en dit voelt als een tegenslag,
ik sta alleen en lig alleen op een groot matras,
het zijn er geen twee maar 1 leeg wijnglas,
's nachts merk ik pas wat nou echt je plek was.
(late, at night, i feel so lonely)
zo alleen...
(late, at night, i feel so lonely)
zo alleen...
nu sta ik op mijn werk, en speel ik ijzersterk
alsof ik liefdesliedjes simpel niet opmerk,
kijk naar het uurwerk, wat zich niet afwerkt,
en zie mezelf stil staan als een grafzerk,
is dit strafwerk voor het leven als een vlerk?
of heeft God mij gebrandmerkt tot ik sterf?
want niet jouw naam maar jouw gezicht is ingekerfd ,
want jouw naam is als een geest die in een kerk rondzwerft, (heilig!)
maar dan in mijn gedachten,
maakt de dag lang, en lang kan ik niet wachten,
ik ben van slag, ik kan niet eens schaften,
trachten lachen om de grappen van andere klachten,
de lieve woorden van m'n moeder kan het niet verzachten,
sterker nog, elke vrouwenstem doet mij ontkrachten,
en van die vrienden die simpelweg verwachten,
dat je na een dag of acht klaar bent voor de nachten.
(late, at night, i feel so lonely)
bij thuiskomt lijkt het soms alsof je stem gonst,
en ik loop rond in een pad foto's op de grond,
leef als een slons tussen lege flacons,
soms staar ik naar het plafond, malend naar een uitkomst,
eet slecht, grote afwas op het aanrecht,
zie je nog staan, eten maken zoals ik het zeg,
zie je smullen van eten wat ik op tafel leg,
hoor je nog zeggen: (schat, ik pik het laatste kippie weg!)
ik heb er zelf voor gekozen om van jou weg te lopen,
ik gaf alleen maar liefde, jij geen ene klote,
ik kon geen kant op, zat alleen maar opgesloten,
het was de seks waar we beide nog van genoten,
je ouders zwaar geloven, dat jij me had verstoten,
je liep me zwart te maken, tussen vrienden te stoken,
toch, nam ik je terug in de hoop dat het zou lopen,
maar je schaamde je voor mij, daarmee was het gesloten!
(late, at night, i feel so lonely)
(late, at night, i feel so lonely)