Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
En m'n koude handen zitten vol met eelt.
M'n gebroken hart is nog niet geheeld.
Maar ben eindelijk wakker met een fokking kater.
M'n trenchcoat is doordrenkt met water.
De sterren aan de hemel die vertellen mij,
dat ik altijd zal leven in onzekerheid.
Maar onzekerheid is voor mij als de enige zekerheid.
Ineens vallen mensen van hun voetstuk af.
Loop nergens vandaag maar recht op af.
Negativiteit wordt hier afgestraft.
En nietsnutten worden afgeblaft.
Ik ben een schilderij in het rood-wit-blauw,
in de fokking kou.
En ja ik vind mezelf fokking lauw,
want ik geef tenminste echt om jou.
Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
Kom naast me staan, verdwaal met mij.
Neem je minderen en geef je waardigheid.
Praat met mij of zorg dat je zwijgt,
maar laat mij nooit de laatste zijn.
Zoveel regels, niets dat moet.
Zoveel verschillen met hetzelfde bloed.
Zoveel ambities, om de hoek.
Dus gooi mijn laatste blikken op het witte doek.
Kijk niet achterom,
loop met me gezicht richting de zon.
En vergeet nooit meer van waar ik kom.
Kijk altijd over de horizon.
Je bent een vriend van mij,
loop door de sneeuw als het vriest met mij.
Ik koos voor jou, jij kiest voor mij,
de schemer.
Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
Van mij mag het regenen, laat het maar donderen.
Soms voel ik mij het liefst alleen.
En ik kan niet met je zijn, maar zeker ook niet zonder je.
Soms hoef ik niemand hier om mij heen.
Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
En m'n koude handen zitten vol met eelt.
M'n gebroken hart is nog niet geheeld.
Maar ben eindelijk wakker met een fokking kater.
M'n trenchcoat is doordrenkt met water.
De sterren aan de hemel die vertellen mij,
dat ik altijd zal leven in onzekerheid.
Maar onzekerheid is voor mij als de enige zekerheid.
Ineens vallen mensen van hun voetstuk af.
Loop nergens vandaag maar recht op af.
Negativiteit wordt hier afgestraft.
En nietsnutten worden afgeblaft.
Ik ben een schilderij in het rood-wit-blauw,
in de fokking kou.
En ja ik vind mezelf fokking lauw,
want ik geef tenminste echt om jou.
Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
Kom naast me staan, verdwaal met mij.
Neem je minderen en geef je waardigheid.
Praat met mij of zorg dat je zwijgt,
maar laat mij nooit de laatste zijn.
Zoveel regels, niets dat moet.
Zoveel verschillen met hetzelfde bloed.
Zoveel ambities, om de hoek.
Dus gooi mijn laatste blikken op het witte doek.
Kijk niet achterom,
loop met me gezicht richting de zon.
En vergeet nooit meer van waar ik kom.
Kijk altijd over de horizon.
Je bent een vriend van mij,
loop door de sneeuw als het vriest met mij.
Ik koos voor jou, jij kiest voor mij,
de schemer.
Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.
Van mij mag het regenen, laat het maar donderen.
Soms voel ik mij het liefst alleen.
En ik kan niet met je zijn, maar zeker ook niet zonder je.
Soms hoef ik niemand hier om mij heen.
Het schemert, zwarte wolken aan de hemel.
Enkel de wind die met me praat.
En de bomen, ze dansen, de kou snijdt in mijn handen,
terwijl de avond naar me staart.