Ik ben al dagen onderweg en nog steeds niet thuis
ik dwaalde rond van herfst naar winters weer
en wilde weer de warmte van een huis
en ik rechtte mijn schouders telkens
als het me te zwaar viel
en ik viel achterover in het gras
achterover in het gras
en nacht werd dag en dag werd nacht
dat vond ik echt zo goed bedacht
ik wachtte af, verwachtte dat
de pijn van nergens thuis te zijn
een klein beetje werd verzacht
terwijl ik daar lag in het gras
alsof ik dacht dat dat genas
als ik mijn zorgen hier vergat
een klein huisje in m'n hart vond
en er verder niet bij stil stond
dat ik er eigenlijk niet omheen kon
of kan
want ik viel achterover in het gras
en zag wat het belangrijkste was
m'n leven draait als dag en nacht
was dat niet wat zo prachtig was
oooh, hmm, oooh
licht werd donker en weer licht,
dat vond ik echt zo'n mooi gezicht
en keer op keer op keer weer hoopte ik dat
dat dan het gewicht een klein beetje kon verlichten
want ik wilde wat ik miste niet echt missen
wat ik voelde niet echt voelen maar ik wist dat
ik me vergiste als ik dacht dat ik daar liggend in het gras
ineens een beter leven had
en ik heb zo lang gedacht dat de dagen simpel waren
als ik steentjes raapte waar ik kon
totdat het me te zwaar werd en dan leegde ik
m'n zakken ik vergat waarmee ik zat
dat was totdat ik me bedacht dat als je al je tranen inslikt op een dag....
Hmmm, oooh, hmmm
ik dwaalde rond van herfst naar winters weer
en wilde weer de warmte van een huis
en ik rechtte mijn schouders telkens
als het me te zwaar viel
en ik viel achterover in het gras
achterover in het gras
en nacht werd dag en dag werd nacht
dat vond ik echt zo goed bedacht
ik wachtte af, verwachtte dat
de pijn van nergens thuis te zijn
een klein beetje werd verzacht
terwijl ik daar lag in het gras
alsof ik dacht dat dat genas
als ik mijn zorgen hier vergat
een klein huisje in m'n hart vond
en er verder niet bij stil stond
dat ik er eigenlijk niet omheen kon
of kan
want ik viel achterover in het gras
en zag wat het belangrijkste was
m'n leven draait als dag en nacht
was dat niet wat zo prachtig was
oooh, hmm, oooh
licht werd donker en weer licht,
dat vond ik echt zo'n mooi gezicht
en keer op keer op keer weer hoopte ik dat
dat dan het gewicht een klein beetje kon verlichten
want ik wilde wat ik miste niet echt missen
wat ik voelde niet echt voelen maar ik wist dat
ik me vergiste als ik dacht dat ik daar liggend in het gras
ineens een beter leven had
en ik heb zo lang gedacht dat de dagen simpel waren
als ik steentjes raapte waar ik kon
totdat het me te zwaar werd en dan leegde ik
m'n zakken ik vergat waarmee ik zat
dat was totdat ik me bedacht dat als je al je tranen inslikt op een dag....
Hmmm, oooh, hmmm