Na nagiej skale drzewo wyrosłe,
na przekór wszystkiemu żyje.
W kwiatach się szemrzę o wrednej wiośnie,
w liściach o bezlitosnej zimie.
Korzenie w górę podają życie,
wyssane z serca kamieni.
Gałęzie z wiatrem próbują targów,
na konto hucznej jesieni.
Drzewa to ludzie, tylko że drzewa
i umierają stojąc.
Ludzie to drzewa, tylko że ludzie
i lasów złych się boją
Ptaki malują drogi na niebie,
wiatr im rysunki rozwiewa.
Przenoszą zatem skargi skrzydlate,
na łono swojego drzewa.
I stamtąd piszą listy do świata,
że źle jest ptakom i drzewom.
A skały z niebem piszą kamieniem,
i się nie dziwią ich śpiewom.
Ptaki to ludzie, tylko że ptaki
i są wyraźniej na niebie.
Ludzie to ptaki, tylko że ludzie
i boją się samych siebie.
na przekór wszystkiemu żyje.
W kwiatach się szemrzę o wrednej wiośnie,
w liściach o bezlitosnej zimie.
Korzenie w górę podają życie,
wyssane z serca kamieni.
Gałęzie z wiatrem próbują targów,
na konto hucznej jesieni.
Drzewa to ludzie, tylko że drzewa
i umierają stojąc.
Ludzie to drzewa, tylko że ludzie
i lasów złych się boją
Ptaki malują drogi na niebie,
wiatr im rysunki rozwiewa.
Przenoszą zatem skargi skrzydlate,
na łono swojego drzewa.
I stamtąd piszą listy do świata,
że źle jest ptakom i drzewom.
A skały z niebem piszą kamieniem,
i się nie dziwią ich śpiewom.
Ptaki to ludzie, tylko że ptaki
i są wyraźniej na niebie.
Ludzie to ptaki, tylko że ludzie
i boją się samych siebie.