Urodziłeś się królem, pokaż wszystkim koronę kłów
Berło, pięści wznieś jak księżyc nad morzem głów
Twój tron nosisz ze sobą ciągle na spodzie stóp
Nie szata czyni króla, masz na sobie tylko spojrzeń rój
Niebo jest twoim dachem, orszakiem
Ptaki o świcie, błazny, masy dla ciebie jak ty dla nich
Bo żyjesz poza ich pogonią i za czym, za słoną cenę zapłaci
Każdy z nich, gdy obudzi się, za zasłoną nie ma nic
Poza spokojnym oddechem pierś bóstwa
Rozszerza się Wszechświatem, potem zapada się w punkt
Aby na nowo wziąć wdech i spokojnie się wzwyż wznieść
Cichy proces, żaden wydumany Big Bang
Między Ziemią a niebem jest człowiek
Z głową w chmurach stąpając twardo przechodzę
Przez moje życie, tę siłę, która czyni ciężkość lekką
Baranek, który jest lwem, jestem piękną bestią
Zmieszaj najjaśniejszy błękit z jak najgłębszą czernią
Wszyscy, którzy wrócili z biegunów zawsze będą ze mną
Weź najciemniejszą czerń, zmieszaj ją z jasnoniebieskim
Wyzwolony od zwycięstw i klęsk obserwuj ich zmierzch w
Indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo
Gdy już nie wiesz dokąd iść, słuchaj krwi, która krąży w tobie
Daj się ponieść, daj się ponieść
W kolorze twojej krwi tkwi symbol i odpowiedź
Daj się ponieść, daj się ponieść
Masz w sobie coś, co możesz pokazać tylko wybranym
Wciąż jest nas zbyt mało, by doprowadzić do zmiany
Lecz każdy z nas ma moc, by zacząć powoli wsączać łzy w serce skały
Aby poruszyć monolit
Wiemy, że możemy sprawić, aby świat był lepszy
I kto musi wziąć na barki trud? Nowi architekci
My, bo tu miejsca dla nas brak wciąż
I gdy tylko chcesz otworzyć się, słyszysz, że masz się zamknąć
Lecz jeśli myśleli, że mogą kazać ci c**olwiek
Tylko ze względu na twoją słabość - biada im
Nauka dla ciebie i dla nich oby stąd wynikła
Nie wszyscy jeszcze się poddali - chodnikowy wilk, brat!
Z otchłani bólu, rozpaczy, niewiary
Po szczyty nieba, zrozumienia, wolności i chwały
Stratowany fortuny kołem wiem jedno
Że to odległość pomiędzy górą a dołem jest pełnią
Zmieszaj najjaśniejszy błękit z jak najgłębszą czernią
Wszyscy, którzy wrócili z biegunów zawsze będą ze mną
Weź najciemniejszą czerń, zmieszaj ją z jasnoniebieskim
Wyzwolony od zwycięstw i klęsk obserwuj ich zmierzch w
Indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo
Gdy już nie wiesz dokąd iść, słuchaj krwi, która krąży w tobie
Daj się ponieść, daj się ponieść
W kolorze twojej krwi tkwi symbol i odpowiedź
Włóż koronę, włóż koronę
Berło, pięści wznieś jak księżyc nad morzem głów
Twój tron nosisz ze sobą ciągle na spodzie stóp
Nie szata czyni króla, masz na sobie tylko spojrzeń rój
Niebo jest twoim dachem, orszakiem
Ptaki o świcie, błazny, masy dla ciebie jak ty dla nich
Bo żyjesz poza ich pogonią i za czym, za słoną cenę zapłaci
Każdy z nich, gdy obudzi się, za zasłoną nie ma nic
Poza spokojnym oddechem pierś bóstwa
Rozszerza się Wszechświatem, potem zapada się w punkt
Aby na nowo wziąć wdech i spokojnie się wzwyż wznieść
Cichy proces, żaden wydumany Big Bang
Między Ziemią a niebem jest człowiek
Z głową w chmurach stąpając twardo przechodzę
Przez moje życie, tę siłę, która czyni ciężkość lekką
Baranek, który jest lwem, jestem piękną bestią
Zmieszaj najjaśniejszy błękit z jak najgłębszą czernią
Wszyscy, którzy wrócili z biegunów zawsze będą ze mną
Weź najciemniejszą czerń, zmieszaj ją z jasnoniebieskim
Wyzwolony od zwycięstw i klęsk obserwuj ich zmierzch w
Indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo
Gdy już nie wiesz dokąd iść, słuchaj krwi, która krąży w tobie
Daj się ponieść, daj się ponieść
W kolorze twojej krwi tkwi symbol i odpowiedź
Daj się ponieść, daj się ponieść
Masz w sobie coś, co możesz pokazać tylko wybranym
Wciąż jest nas zbyt mało, by doprowadzić do zmiany
Lecz każdy z nas ma moc, by zacząć powoli wsączać łzy w serce skały
Aby poruszyć monolit
Wiemy, że możemy sprawić, aby świat był lepszy
I kto musi wziąć na barki trud? Nowi architekci
My, bo tu miejsca dla nas brak wciąż
I gdy tylko chcesz otworzyć się, słyszysz, że masz się zamknąć
Lecz jeśli myśleli, że mogą kazać ci c**olwiek
Tylko ze względu na twoją słabość - biada im
Nauka dla ciebie i dla nich oby stąd wynikła
Nie wszyscy jeszcze się poddali - chodnikowy wilk, brat!
Z otchłani bólu, rozpaczy, niewiary
Po szczyty nieba, zrozumienia, wolności i chwały
Stratowany fortuny kołem wiem jedno
Że to odległość pomiędzy górą a dołem jest pełnią
Zmieszaj najjaśniejszy błękit z jak najgłębszą czernią
Wszyscy, którzy wrócili z biegunów zawsze będą ze mną
Weź najciemniejszą czerń, zmieszaj ją z jasnoniebieskim
Wyzwolony od zwycięstw i klęsk obserwuj ich zmierzch w
Indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo, indygo
Gdy już nie wiesz dokąd iść, słuchaj krwi, która krąży w tobie
Daj się ponieść, daj się ponieść
W kolorze twojej krwi tkwi symbol i odpowiedź
Włóż koronę, włóż koronę