Morgunn í grárri vindhjálmars þoku við Berufjǫrð. Kuldi læðist kringum garða mannanna sem sjást varla á jǫtna vegum; steingerð lík jǫtnanna. Ávallt berja brims gamngr á strǫndinni ok sundvǫrpir brimi yfir svarta sanda grunn. Einungis litlir bjarka myrkviðar hringir veita mǫnnum skjól. Annars rísa hallvallar hráleiki ok dǫkkgrænt jarðar hár. Vindrinn fleygir sverð-Njarðar randa blikum sínum inn í fjǫrðinn ok kǫld vindhǫgg umkringja þorp. Þat gránar, þat gránar. Djúpa, langa skerja foldin vaknar meira ok meira til lífs ok sólin skín í gegnum líflaus grá skýin. Skýin gráta til jarðar. Rigningin hamrar ok litar daginn gráan í lǫngum, endalaust lǫngum heimi hins sama. Fyrsta augnablik nýs vetrtals. Kaldir, grábrúnir jǫtnar leggja ilkvisti sína í djúpið af Ymis blóði. Á fótum þeirra finnst eik, nýtt barr. Þat er ekki langt síðan hranna brjótr fylgdi bǫlgum sína leið til veraldar ískǫldi ok brennisteinshita. Erfiðlega dvelja þar mennirnir enn. Vítt ok breitt finnast fyrstu ísa brots blómin milli hnignunar Marnars barna. Andstæður milli vors ok kaldra orms felli. Ek vakna ok frostna í ofbirtu. Mána systir svo skýr, blekkir ekki burtu kaldan vormorgun, vormorguninn þegar nýtt líf reis frá móðurinni.