Ze kwamen met wagens over de dijk. Je hoorde 't roepen: 'Daar heb je ze,
kijk dan, die spin van het spookhuis, Gaston van de kraam. Ga uit weg
hier! De tent komt eraan!' De paal werd geslagen, de vlag ging in top en
bij het zien van de zwarte werden ze dol in de kop. En ze gingen al
drinken voordat 't begon... Zomer, geuren, avondzon.
En als dan de paarden in 't rond gingen draaien voor de kleintjes, zo stil
en bevreesd. En het schot uit de heup weer recht in de roos was met de
buks die krom was geweest. En als ook de band die vanavond kwam spelen er
nu elk moment kon zijn. En hoog op de benen de vrouwen verschenen, dan was
het kermis in Ravenstein.
Ze kwamen uit Herpen, ze kwamen uit Loon. Dat werd rossen en rammen, zo
ging dat gewoon. 'Ja, leven is vechten,' sprak de dokter voldaan, 'dit oor
ligt eraf en komt er nooit niet meer aan.' Gekke Annie bleef binnen, die
kon nu niet los. Met al dat volk in de straten werd ze helemaal ros. Je
hoorde haar grommen vanachter de deur. D'r oog in het slotgat, d'r tong in
de scheur.
En als dan de band al die nummers ging spelen van nachten en wachten op jou.
En van weten en dat je me nooit zou vergeten, maar toch weer liet staan in
de kou. En de accordeon er z'n wals van ging maken, van die tranen, die
dromen, die pijn. En de hele tent stampte, zwierde en dampte, dan was het
kermis in Ravenstein.
De Maas ligt te glanzen onder de maan en stil langs de oever zie je
schaduwen gaan, die ineens zijn verdwenen in het donkere gras. Daar, onder
de handen, wordt de woede tot was. En tussen de touwen achter de tent
staat Kobus te kotsen, het zuipen ontwend. En hij staart in de hemel als
de vloek hem ontschiet: 'Ik ga 'r kapot aan en ze weten 't niet.'
En achter het zeil loopt het feest op z'n einde. Nog één keer van 'nooit
meer alleen.' En is er hierna dan echt helemaal niets meer en waar
moeten we in godsnaam dan heen? 'Ja, kom maar naar mij,' zwaait Sjaak met
z'n staken, 'er staan nog 'n paar kratten wijn.' Beter lam in het hooihok,
dan thuis op het hakblok, tot volgend jaar in Ravenstein.
kijk dan, die spin van het spookhuis, Gaston van de kraam. Ga uit weg
hier! De tent komt eraan!' De paal werd geslagen, de vlag ging in top en
bij het zien van de zwarte werden ze dol in de kop. En ze gingen al
drinken voordat 't begon... Zomer, geuren, avondzon.
En als dan de paarden in 't rond gingen draaien voor de kleintjes, zo stil
en bevreesd. En het schot uit de heup weer recht in de roos was met de
buks die krom was geweest. En als ook de band die vanavond kwam spelen er
nu elk moment kon zijn. En hoog op de benen de vrouwen verschenen, dan was
het kermis in Ravenstein.
Ze kwamen uit Herpen, ze kwamen uit Loon. Dat werd rossen en rammen, zo
ging dat gewoon. 'Ja, leven is vechten,' sprak de dokter voldaan, 'dit oor
ligt eraf en komt er nooit niet meer aan.' Gekke Annie bleef binnen, die
kon nu niet los. Met al dat volk in de straten werd ze helemaal ros. Je
hoorde haar grommen vanachter de deur. D'r oog in het slotgat, d'r tong in
de scheur.
En als dan de band al die nummers ging spelen van nachten en wachten op jou.
En van weten en dat je me nooit zou vergeten, maar toch weer liet staan in
de kou. En de accordeon er z'n wals van ging maken, van die tranen, die
dromen, die pijn. En de hele tent stampte, zwierde en dampte, dan was het
kermis in Ravenstein.
De Maas ligt te glanzen onder de maan en stil langs de oever zie je
schaduwen gaan, die ineens zijn verdwenen in het donkere gras. Daar, onder
de handen, wordt de woede tot was. En tussen de touwen achter de tent
staat Kobus te kotsen, het zuipen ontwend. En hij staart in de hemel als
de vloek hem ontschiet: 'Ik ga 'r kapot aan en ze weten 't niet.'
En achter het zeil loopt het feest op z'n einde. Nog één keer van 'nooit
meer alleen.' En is er hierna dan echt helemaal niets meer en waar
moeten we in godsnaam dan heen? 'Ja, kom maar naar mij,' zwaait Sjaak met
z'n staken, 'er staan nog 'n paar kratten wijn.' Beter lam in het hooihok,
dan thuis op het hakblok, tot volgend jaar in Ravenstein.