遠くの鼓動がまだ響く間
裸の言葉胸に閉じ込めた
記憶の色が滲み始める
破れた世界の隅で
何も求めずにただ抱き寄せる
今の僕にはそれしかできない
震えた強がりでもプライドにみえる
はぐれた子供のように
最後の声さえも 風が彷徨うせいで消された
月に手を向けたまま 君は宇宙の星に消えた
そばに居てと抱きしめても
もう二度と聴こえない君の歌声は
降り注いだ雨のサイレン
僕の代わりに今この宇宙が泣きつづける
これまで踏みつけてきた教えを
今かき集めこの胸にあてても
救い求め歌うようなお遊戯にみえる
物語る大人のように
言葉に寄り添うだけの
空の愛と導きはいらない
飾られた祈りでは
明日の手掛かりに触れない
いつか君に届くはずの
名もなき幼い詩で描く徒花を
忘れたいよ一度だけ
眠れぬ哀しみがその詩を抱きしめてる
投げ捨てられる正しさなら
消えることない間違いの方がいい
臆病に隠してた声も今
この手でもう一度探せばいい
掴む帰途の咲く光も
乾いた心のせいでモノクロに見えた
忘れないよ今日の景色を
ありふれた願いが足元を照らしてくれる
ท่ามกลางเสียงหัวใจที่ยังดังก้องอันแสนใกล
ปลดเปลื้องถ้อยคำในใจที่กักขังเอาใว้
ความทรงจำที่เริ่มถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน
ในส่วนลึกของโลกที่ถูกทำลาย
อะไรกันละที่ใฝ่หาและที่ยังกอดเอาใว้
แต่ตอนนี้ฉันอาจแม้เพียงจะทำในสิ่งนั้นได้
ดูเหมือนหยิ่งทะนงแม้ว่าจะโดดเดี่ยวและสั่นคลอน
ต่อเนื่องกันราวกับเป็นเด็กๆ
เพียงเพราะสายลมที่เลือนหายไปอย่างไร้จุดหมาย จนสิ้นเสียงสุดท้ายนี้
เธอที่หายลับในดวงดาวและฟากฟ้า แม้ตอนนี้ยังอยู่ที่อีกฟากของดวงจันทร์ในอุ้งมือนี้
ยังคงโอบกอดเอาใว้และอยู่เคียงข้าง
ถึงจะไม่ได้ยินเสียงเพลงของเธออีกครั้ง
ท่ามกลางสายฝนอันเงียบงันที่หลั่งไหลไม่ขาดสาย
แม้ตอนนี้ฉันยังคงร่ำรองแทนฟากฟ้าแห่งนี้ต่อไป
จนถึงตอนนี้มันได้สอนถึงสิ่งที่เคยเหยียบย่ำเอาใว้
นับจากนี้ภายในใจที่ถูกอัดแน่น
ดูเหมือนเกมราวกับเสียงเพลงร่ำรองขอความช่วยเหลือ
ดั่งตำนานของผู้ใหญ่
เป็นถ้อยคำที่ทั้งหมดคอยเคียงข้่าง
สิ่งที่ไม่อาจชี้นำและความรักที่ว่างเปล่า
คือคำอธิษฐานที่ถูกแต่งแต้ม
รุ่งอรุณที่ไม่อาจเอื้อมไปสัมผัสได้
สักวันนึงต้องส่งไปถึงเธอได้แน่นอน
วาดแต่งดอกอันไร้ผลแก่บทกวีเยาว์วัยที่ไร้นาม
แค่เพียงครั้งนึงที่อยากจะลืมเลือน
โอบกอดบทเพลงที่เศร้าโศกและไม่หลับนั้นไว้
ถ้าหากความถูกต้องถูกละทิ้งไป
ปล่อยให้ความผิดเลือนหายไปดีกว่า
ตอนนี้น้ำเสียงยังซ่อนความขลาดกลัวไว้
ลองค้นหาอีกครั้งด้วยมือข้างนี้
ค้นหาทางหวนกลับด้วยแสงที่ผลิแย้ม
สีสันเดียวที่ได้คงเป็นเพราะหัวใจที่เหือดแห้ง
ทิวทัศน์ในวันนี้จะไม่ลืมเลือนหรอก
ยามที่แสงพลบค่ำสาดส่องใกล้ตัวดั่งปรารถนาธรรมดานี้
裸の言葉胸に閉じ込めた
記憶の色が滲み始める
破れた世界の隅で
何も求めずにただ抱き寄せる
今の僕にはそれしかできない
震えた強がりでもプライドにみえる
はぐれた子供のように
最後の声さえも 風が彷徨うせいで消された
月に手を向けたまま 君は宇宙の星に消えた
そばに居てと抱きしめても
もう二度と聴こえない君の歌声は
降り注いだ雨のサイレン
僕の代わりに今この宇宙が泣きつづける
これまで踏みつけてきた教えを
今かき集めこの胸にあてても
救い求め歌うようなお遊戯にみえる
物語る大人のように
言葉に寄り添うだけの
空の愛と導きはいらない
飾られた祈りでは
明日の手掛かりに触れない
いつか君に届くはずの
名もなき幼い詩で描く徒花を
忘れたいよ一度だけ
眠れぬ哀しみがその詩を抱きしめてる
投げ捨てられる正しさなら
消えることない間違いの方がいい
臆病に隠してた声も今
この手でもう一度探せばいい
掴む帰途の咲く光も
乾いた心のせいでモノクロに見えた
忘れないよ今日の景色を
ありふれた願いが足元を照らしてくれる
ท่ามกลางเสียงหัวใจที่ยังดังก้องอันแสนใกล
ปลดเปลื้องถ้อยคำในใจที่กักขังเอาใว้
ความทรงจำที่เริ่มถูกแต่งแต้มด้วยสีสัน
ในส่วนลึกของโลกที่ถูกทำลาย
อะไรกันละที่ใฝ่หาและที่ยังกอดเอาใว้
แต่ตอนนี้ฉันอาจแม้เพียงจะทำในสิ่งนั้นได้
ดูเหมือนหยิ่งทะนงแม้ว่าจะโดดเดี่ยวและสั่นคลอน
ต่อเนื่องกันราวกับเป็นเด็กๆ
เพียงเพราะสายลมที่เลือนหายไปอย่างไร้จุดหมาย จนสิ้นเสียงสุดท้ายนี้
เธอที่หายลับในดวงดาวและฟากฟ้า แม้ตอนนี้ยังอยู่ที่อีกฟากของดวงจันทร์ในอุ้งมือนี้
ยังคงโอบกอดเอาใว้และอยู่เคียงข้าง
ถึงจะไม่ได้ยินเสียงเพลงของเธออีกครั้ง
ท่ามกลางสายฝนอันเงียบงันที่หลั่งไหลไม่ขาดสาย
แม้ตอนนี้ฉันยังคงร่ำรองแทนฟากฟ้าแห่งนี้ต่อไป
จนถึงตอนนี้มันได้สอนถึงสิ่งที่เคยเหยียบย่ำเอาใว้
นับจากนี้ภายในใจที่ถูกอัดแน่น
ดูเหมือนเกมราวกับเสียงเพลงร่ำรองขอความช่วยเหลือ
ดั่งตำนานของผู้ใหญ่
เป็นถ้อยคำที่ทั้งหมดคอยเคียงข้่าง
สิ่งที่ไม่อาจชี้นำและความรักที่ว่างเปล่า
คือคำอธิษฐานที่ถูกแต่งแต้ม
รุ่งอรุณที่ไม่อาจเอื้อมไปสัมผัสได้
สักวันนึงต้องส่งไปถึงเธอได้แน่นอน
วาดแต่งดอกอันไร้ผลแก่บทกวีเยาว์วัยที่ไร้นาม
แค่เพียงครั้งนึงที่อยากจะลืมเลือน
โอบกอดบทเพลงที่เศร้าโศกและไม่หลับนั้นไว้
ถ้าหากความถูกต้องถูกละทิ้งไป
ปล่อยให้ความผิดเลือนหายไปดีกว่า
ตอนนี้น้ำเสียงยังซ่อนความขลาดกลัวไว้
ลองค้นหาอีกครั้งด้วยมือข้างนี้
ค้นหาทางหวนกลับด้วยแสงที่ผลิแย้ม
สีสันเดียวที่ได้คงเป็นเพราะหัวใจที่เหือดแห้ง
ทิวทัศน์ในวันนี้จะไม่ลืมเลือนหรอก
ยามที่แสงพลบค่ำสาดส่องใกล้ตัวดั่งปรารถนาธรรมดานี้