مثلن اون روزی که برای اتفاق ساده اومدیم خونه و دستگاه فیلمو جمع کرد
بعد تو رفتی یه سری اتودای جدیدتو آوردی
من گفتم تو اصولن آدم تحت تاثیری هستی
تو گفتی مشکلت اینه که فکر میکنی خیلی آدم اُپن مایند و اصیلی هستی
ولی نمیتونی دکُلته صورتیه منو تو جمع تحمل کنی
پرسیدم حالا واقعا به اون پسره نظر داشتی؟
گفتی تو واقعن کله مریضی داری
بیخود نیست اینقدر از وودی آلن خوشت میاد
گفتم شما زنا همه تون عین همینو و ازهر چیزی که سر در نمیارین بدتون میاد
گفتی احمق خودتی و شیشه نسکافه از دستت افتاد و آشپزخونه رو کثافت برداشت
من از دیدن حرص خوردن تو لذت میبردم و تو بیشتر خشمگین شدی
گفتی شما مردا فلان و شما مردا بَهمان
ولی من به چارچوبِ در آویزون بودم
سیگاری به دستم
لبخندی به لب
الان فکر میکنم که اصن مهم نیست
فلان آهنگو دوست نداشتی
یا فروغو به نیما ترجیح میدادی
چونکه من واقعن...واقعن
اون روزی که یه ساعتی منو دم خشکشویی میدون ونک کاشتیو
من نقش همه کتا و پیرهنای آویزون تو نایلونا رو به ترتیب حفظ شده بودم
بعد وقتی که اومدی گفتی واقعا ببخشید حق داری عصبانی باشی حق داشتی بری
گفتم اصلن عصبانی نیستم
فقط داشتم وانمود می کردمو میخواستم اصن سر به تنت نباشه
به رو خودم نمی آوردم
بعد که تو کافه نشستیم حرف نمیزدم تو گفتی چته من گفتم هیچی
میگفتی ناراحتی میگفتم نیستم اینقدر گیر نده
میگفتی پس میخوای چیزی که امروز نوشتم برات بخونم؟
گفتم بخون
تو درباره بریده شدن خورشید با قیچی های کاغذی یا همچین چیزی حرف زدی
من سیگارمو تکوندم پرسیدی چطور بود و جواب ندادم
الان فکر میکنم اصن مهم نبود نوشته هات شبیه کی بودن یا بعضی وقتا پرتو پلا یا بی سرو ته بودن
کلمه ها منشا کج فهمینو خیلی وقتا حرف همو نمیفهمیدیم و
خونده هامونو تو سر هم میکوبیدیمو خیلی وقتا رو نقطه ضعفای هم انگشت میذاشتیم
بهم انگ بیسوادیو انتلکتوئلی میزدیم
بعضی وقتا یه طوری بود که انگاربا هم مسابقه داریمو میخوایم روی همو کم کنیم
میگفتم تو اصن موزیک نمیدونی چیه
تو میگفتی فکر کردی الویس کاستللویی با اون صدای نکرت؟
وا نمود میکردم نسبت به طبیعت بی تفاو تمو وقتی در مورد رنگ آسمونو غروب یا زردیه رنگ درختا حرف میزدی
متهمت میکرم به سانتی مانتالیسمو
تو هم میگفتی آدم بی احساسی هستمو
فکر میکردم مرکز جهانم و فقط خودم راست میگم
میگفتم دوستات همه بیمزه نو دنبال بچه با حال بازی دراوردننو دو تا کتابم نمی خونن
همش دنبال آرشیو جمع کردنن و
تو میگفتی فکر میکنی فقط دوستای خودت با شعور آدم حسابیو باحالن؟
ولی خب ما سارتر و سیمون دوبوار نبودیم
یا شیرین و فرهاد کوهکن
ولی اصلن اهمیتی نداشت
میدونی بعضی وقتا فکر میکنم ما اصن نگرفتیم که زندگی واقعا کی شروع شد
انگار یه وقتی راه افتادواز ما جلو زدو ما همونطوری موندیم
تو همون اتاقا با همون تابلوها همون موزیکا
همون حرفای همیشگیو صحبت در مورد تام ویتسو و فرانک زاپا و فلان تیکه فلان آهنگ
مارک نافلرو فلان صحنه ی فیلم هامون
اینکه هرکدوم چند هزار بار دیدیمشو کجاها شو بهتر بلدیم بازی کنیم
همه دیگه سر این نکته شاید توافق داریم که مسافران بهترین فیلم بیضایی بود
ولی بعد یاد غریبه و مه و کلاغم میفتادیم و تا چار صب خرخره ی همو می جوییدیم
که آیا استاد نویسنده ی بهتریین یا فیلم ساز قابل تر
بهر حال من هیشه از نیما خوشم میومده
و یادم میاد چشمای اون نقاش پیر پر میشد
"وقتی میخوند" خشک آمد کشتگاه من در جوار کشت همسایه
بعد تعریف میکرد چجوری از 8 صبح تا 12 شب جلودر خونه شاعره وایساده بود تا راش دادن تو
آخر سررو جلد ماخ اولا یه جغد کشید
بعد که کتاب دوباره چاپ شد جغده هم بال زدو رفت
ما این وسط سنّمون بیشتر شدو هنر پیشه های مورد علاقمون پیر تر شدنو
نسبت به همه چیز بی تفاوت شدیمو دیگه از طرحای ضربتی
تابستانه و بهاره و زمستونه ککمونم نمیگزه
قدرتامون تو ضعفامونه
پیروزیامون شکستامونه
شادیامون صحبت در مورد بدبختیامونه
چیکار کنیم اینطوری بار اومدیم
جنگ بود و موشک بارون بود و فقر بود و خون بود ووطن بود و سرود بود و مدرسه و قلّک هایی از نارنجک و
شبها شمردن ضد هوایی رو پشت بوم
پدر و مادرامون جوون
بدبخت بودن خیال با شکوه احمقانه ای بود
الانم بهرحال یه طوری روزا شب میشنو
میچپیم تو اتاقایی از دود سیگارو
نصفه شب تلو تلو خوران میوفتیم تو تخت خواب
صبح با صدای خس خس سینه هامون از خواب میپریم
و تو آینه که قیافه نحسمونو با گودیه زیر چشامون می بینیم
میفهمیم که یه روزه دیگه شروع شده
بعد بخودمون میگیم
که دیگه اصن حوصلمون سر رفت از این زندگیه سگی
همین طور تو روی هم پیر تر و پیرتر میشیم
جلو چشای هم میپوسیم
محو میشیم
با الکلای طبی بخار میشیم
بعد تو رفتی یه سری اتودای جدیدتو آوردی
من گفتم تو اصولن آدم تحت تاثیری هستی
تو گفتی مشکلت اینه که فکر میکنی خیلی آدم اُپن مایند و اصیلی هستی
ولی نمیتونی دکُلته صورتیه منو تو جمع تحمل کنی
پرسیدم حالا واقعا به اون پسره نظر داشتی؟
گفتی تو واقعن کله مریضی داری
بیخود نیست اینقدر از وودی آلن خوشت میاد
گفتم شما زنا همه تون عین همینو و ازهر چیزی که سر در نمیارین بدتون میاد
گفتی احمق خودتی و شیشه نسکافه از دستت افتاد و آشپزخونه رو کثافت برداشت
من از دیدن حرص خوردن تو لذت میبردم و تو بیشتر خشمگین شدی
گفتی شما مردا فلان و شما مردا بَهمان
ولی من به چارچوبِ در آویزون بودم
سیگاری به دستم
لبخندی به لب
الان فکر میکنم که اصن مهم نیست
فلان آهنگو دوست نداشتی
یا فروغو به نیما ترجیح میدادی
چونکه من واقعن...واقعن
اون روزی که یه ساعتی منو دم خشکشویی میدون ونک کاشتیو
من نقش همه کتا و پیرهنای آویزون تو نایلونا رو به ترتیب حفظ شده بودم
بعد وقتی که اومدی گفتی واقعا ببخشید حق داری عصبانی باشی حق داشتی بری
گفتم اصلن عصبانی نیستم
فقط داشتم وانمود می کردمو میخواستم اصن سر به تنت نباشه
به رو خودم نمی آوردم
بعد که تو کافه نشستیم حرف نمیزدم تو گفتی چته من گفتم هیچی
میگفتی ناراحتی میگفتم نیستم اینقدر گیر نده
میگفتی پس میخوای چیزی که امروز نوشتم برات بخونم؟
گفتم بخون
تو درباره بریده شدن خورشید با قیچی های کاغذی یا همچین چیزی حرف زدی
من سیگارمو تکوندم پرسیدی چطور بود و جواب ندادم
الان فکر میکنم اصن مهم نبود نوشته هات شبیه کی بودن یا بعضی وقتا پرتو پلا یا بی سرو ته بودن
کلمه ها منشا کج فهمینو خیلی وقتا حرف همو نمیفهمیدیم و
خونده هامونو تو سر هم میکوبیدیمو خیلی وقتا رو نقطه ضعفای هم انگشت میذاشتیم
بهم انگ بیسوادیو انتلکتوئلی میزدیم
بعضی وقتا یه طوری بود که انگاربا هم مسابقه داریمو میخوایم روی همو کم کنیم
میگفتم تو اصن موزیک نمیدونی چیه
تو میگفتی فکر کردی الویس کاستللویی با اون صدای نکرت؟
وا نمود میکردم نسبت به طبیعت بی تفاو تمو وقتی در مورد رنگ آسمونو غروب یا زردیه رنگ درختا حرف میزدی
متهمت میکرم به سانتی مانتالیسمو
تو هم میگفتی آدم بی احساسی هستمو
فکر میکردم مرکز جهانم و فقط خودم راست میگم
میگفتم دوستات همه بیمزه نو دنبال بچه با حال بازی دراوردننو دو تا کتابم نمی خونن
همش دنبال آرشیو جمع کردنن و
تو میگفتی فکر میکنی فقط دوستای خودت با شعور آدم حسابیو باحالن؟
ولی خب ما سارتر و سیمون دوبوار نبودیم
یا شیرین و فرهاد کوهکن
ولی اصلن اهمیتی نداشت
میدونی بعضی وقتا فکر میکنم ما اصن نگرفتیم که زندگی واقعا کی شروع شد
انگار یه وقتی راه افتادواز ما جلو زدو ما همونطوری موندیم
تو همون اتاقا با همون تابلوها همون موزیکا
همون حرفای همیشگیو صحبت در مورد تام ویتسو و فرانک زاپا و فلان تیکه فلان آهنگ
مارک نافلرو فلان صحنه ی فیلم هامون
اینکه هرکدوم چند هزار بار دیدیمشو کجاها شو بهتر بلدیم بازی کنیم
همه دیگه سر این نکته شاید توافق داریم که مسافران بهترین فیلم بیضایی بود
ولی بعد یاد غریبه و مه و کلاغم میفتادیم و تا چار صب خرخره ی همو می جوییدیم
که آیا استاد نویسنده ی بهتریین یا فیلم ساز قابل تر
بهر حال من هیشه از نیما خوشم میومده
و یادم میاد چشمای اون نقاش پیر پر میشد
"وقتی میخوند" خشک آمد کشتگاه من در جوار کشت همسایه
بعد تعریف میکرد چجوری از 8 صبح تا 12 شب جلودر خونه شاعره وایساده بود تا راش دادن تو
آخر سررو جلد ماخ اولا یه جغد کشید
بعد که کتاب دوباره چاپ شد جغده هم بال زدو رفت
ما این وسط سنّمون بیشتر شدو هنر پیشه های مورد علاقمون پیر تر شدنو
نسبت به همه چیز بی تفاوت شدیمو دیگه از طرحای ضربتی
تابستانه و بهاره و زمستونه ککمونم نمیگزه
قدرتامون تو ضعفامونه
پیروزیامون شکستامونه
شادیامون صحبت در مورد بدبختیامونه
چیکار کنیم اینطوری بار اومدیم
جنگ بود و موشک بارون بود و فقر بود و خون بود ووطن بود و سرود بود و مدرسه و قلّک هایی از نارنجک و
شبها شمردن ضد هوایی رو پشت بوم
پدر و مادرامون جوون
بدبخت بودن خیال با شکوه احمقانه ای بود
الانم بهرحال یه طوری روزا شب میشنو
میچپیم تو اتاقایی از دود سیگارو
نصفه شب تلو تلو خوران میوفتیم تو تخت خواب
صبح با صدای خس خس سینه هامون از خواب میپریم
و تو آینه که قیافه نحسمونو با گودیه زیر چشامون می بینیم
میفهمیم که یه روزه دیگه شروع شده
بعد بخودمون میگیم
که دیگه اصن حوصلمون سر رفت از این زندگیه سگی
همین طور تو روی هم پیر تر و پیرتر میشیم
جلو چشای هم میپوسیم
محو میشیم
با الکلای طبی بخار میشیم