Στίχοι: Δημήτρης Αποστολάκης
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες
Mε τ' ουρανού τα ντέρτια κι αν πηγαίνω μικρή να μου συμπαθείς
σαν την παλιά παρέα συνεπαίρνει και πως να την αρνηθείς
θέλω να σου μιλήσω για χαμένες πατρίδες αλλοτινές
προτού γεννούν και εκείνες παραμύθια και θύμησες μακρινές
πατρίδα αλλαργινή ρίχνει με το σταμνί μακρύς χειμώνας
σκέψου περβόλι όμορφο κι ονειρεμένο τόπο
που η κάθε βιόλα μύριζε με τον δικό της τρόπο
φύσα βοριά το νότο κι ως το γλέντι μας έφταξε ο στεναγμός
με δάκρυα γεμάτος είναι ο πρώτος μεγάλος μας ποταμός
ανατολή και δύση και μουρμούρι που ακούγεται σα λυγμός
άγιο αίμα έχει μες στα στήθια του ο άλλος μας ποταμός
μιαν ανοιχτή πληγή κάθε κομμάτι γη όταν ξεχνιέται
λίγο νεράκι τση καρδιάς δώσε ν' αντέξει ακόμη
κι όλοι καιροί το δέρνουνε τούτο το σταυροδρόμι
ώρες νεκρές σαπίζουν μες σε σπίτια που μοιάζουνε με κελιά
και μαγικές εικόνες μας κλειδώσαν τη σκέψη και τη μιλιά
φιδοσυρμός ο κόσμος και πηγαίνει καλή μου χωρίς σκοπό
φοβούμαι μη σε πάρει ακουσέ με μικρή μου που σ' αγαπώ
ψεύτικοι οι θεοί τα θαύματα και οι γιορτές παζάρια
πολύχρωμα φανταχτέρα μα ψεύτικα ταξίδια
που δεν αλλάζουν τίποτα κι όλα απομένουν ίδια
δε με τρομάζει ο χρόνος καβαλάρης μικρή μου κι ανε περνά
μόνο σαν παίρνει φίλους την καρδιά μου ραίζει και με γερνά
όσα ζευγάρια μάτια έχω ζήσει και πια δεν ξαναθωρώ
τόσα ζωής κομμάτια έχω αφήσει στο δρόμο που προχωρώ
το τέλος παγερό μοιάζει με τον καιρό η μοναξιά μας
δεν είναι το δάκρυ το στερνό για 'κείνον που ποθαίνει
μα για θανάτους εκατό κρυφούς δικούς μας βγαίνει
εγώ είμαι ένας ξένος κι όσα αγάπησα και έχουνε πια χαθεί
τα 'χω ακριβοφυλάξει στης καρδιάς μου τον τόπο το πιο βαθύ
το προσωπάκι γύρε και αφουκράσου στο στήθος μου μια καρδιά
με του Γενάρη μοιάζει την πιο άγρια και σκοτεινή βραδιά
φύγε πριν πληγωθείς μακριά μου να σωθείς και ας πονέσεις
θα πουν για με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα
Μουσική: Δημήτρης Αποστολάκης
Πρώτη εκτέλεση: Χαΐνηδες
Mε τ' ουρανού τα ντέρτια κι αν πηγαίνω μικρή να μου συμπαθείς
σαν την παλιά παρέα συνεπαίρνει και πως να την αρνηθείς
θέλω να σου μιλήσω για χαμένες πατρίδες αλλοτινές
προτού γεννούν και εκείνες παραμύθια και θύμησες μακρινές
πατρίδα αλλαργινή ρίχνει με το σταμνί μακρύς χειμώνας
σκέψου περβόλι όμορφο κι ονειρεμένο τόπο
που η κάθε βιόλα μύριζε με τον δικό της τρόπο
φύσα βοριά το νότο κι ως το γλέντι μας έφταξε ο στεναγμός
με δάκρυα γεμάτος είναι ο πρώτος μεγάλος μας ποταμός
ανατολή και δύση και μουρμούρι που ακούγεται σα λυγμός
άγιο αίμα έχει μες στα στήθια του ο άλλος μας ποταμός
μιαν ανοιχτή πληγή κάθε κομμάτι γη όταν ξεχνιέται
λίγο νεράκι τση καρδιάς δώσε ν' αντέξει ακόμη
κι όλοι καιροί το δέρνουνε τούτο το σταυροδρόμι
ώρες νεκρές σαπίζουν μες σε σπίτια που μοιάζουνε με κελιά
και μαγικές εικόνες μας κλειδώσαν τη σκέψη και τη μιλιά
φιδοσυρμός ο κόσμος και πηγαίνει καλή μου χωρίς σκοπό
φοβούμαι μη σε πάρει ακουσέ με μικρή μου που σ' αγαπώ
ψεύτικοι οι θεοί τα θαύματα και οι γιορτές παζάρια
πολύχρωμα φανταχτέρα μα ψεύτικα ταξίδια
που δεν αλλάζουν τίποτα κι όλα απομένουν ίδια
δε με τρομάζει ο χρόνος καβαλάρης μικρή μου κι ανε περνά
μόνο σαν παίρνει φίλους την καρδιά μου ραίζει και με γερνά
όσα ζευγάρια μάτια έχω ζήσει και πια δεν ξαναθωρώ
τόσα ζωής κομμάτια έχω αφήσει στο δρόμο που προχωρώ
το τέλος παγερό μοιάζει με τον καιρό η μοναξιά μας
δεν είναι το δάκρυ το στερνό για 'κείνον που ποθαίνει
μα για θανάτους εκατό κρυφούς δικούς μας βγαίνει
εγώ είμαι ένας ξένος κι όσα αγάπησα και έχουνε πια χαθεί
τα 'χω ακριβοφυλάξει στης καρδιάς μου τον τόπο το πιο βαθύ
το προσωπάκι γύρε και αφουκράσου στο στήθος μου μια καρδιά
με του Γενάρη μοιάζει την πιο άγρια και σκοτεινή βραδιά
φύγε πριν πληγωθείς μακριά μου να σωθείς και ας πονέσεις
θα πουν για με πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα