Κάτω απ' τα πόδια μου οι δρόμοι καίγονται
Τρέχω σαν ξένος στη πιο ξένη ερημιά
Κι ακούω τις γέφυρες που πίσω μου γκρεμίζονται
Μα δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Ότι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Ότι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω
Θέλω να ζήσω όπως τ' αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Κλείνω τα μάτια μου, γελάω κι αφήνομαι
Μεθάω σα ξένος σε μια ξένη αγκαλιά
Πίσω τα ίχνη μου θαμπώνουν και σβήνουνε
Μα δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Τρέχω σαν ξένος στη πιο ξένη ερημιά
Κι ακούω τις γέφυρες που πίσω μου γκρεμίζονται
Μα δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Ότι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια
Ότι έχω αφήσει εκεί πίσω είναι μια βρώμικη σκιά
Δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω
Θέλω να ζήσω όπως τ' αστέρια που ξεψύχησαν
Μέσα στο φως κάποιου αφιλόξενου και μακρινού ουρανού
Γιατί πατρίδα μου είναι εκεί που μίσησα
Και με μισήσαν περισσότερο απ' οπουδήποτε αλλού
Κλείνω τα μάτια μου, γελάω κι αφήνομαι
Μεθάω σα ξένος σε μια ξένη αγκαλιά
Πίσω τα ίχνη μου θαμπώνουν και σβήνουνε
Μα δεν με νοιάζει αν θα γυρίσω πίσω πια