Στο παραθύρι στέκοσουν κι οι δυνατές σου πλά--τες
φράζαν ακέρια τη μπασιά, τη θάλασσα, τις στράτες
Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε η γαζία τ' αποσπερίτη
Κι ήταν το παραθύρι μας η θύρα όλου του κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο, πού τ' άστρα ανθίζαν, φως μου
Κι ως στέκοσουν και κοίταζες το λιόγερμα ν' ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες κι η κάμαρα καράβι
Και μες στο χλιο και γαλανό τ' απόβραδο έγια λέσα
μ' αρμένιζες στη σιγαλιά του γαλαξία μέσα
Και το καράβι βούλιαξε, κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό πλανιέμαι τώρα μόνη
φράζαν ακέρια τη μπασιά, τη θάλασσα, τις στράτες
Κι ο ίσκιος σου σαν αρχάγγελος πλημμύριζε το σπίτι
κι εκεί στ' αυτί σου σπίθιζε η γαζία τ' αποσπερίτη
Κι ήταν το παραθύρι μας η θύρα όλου του κόσμου
κι έβγαζε στον παράδεισο, πού τ' άστρα ανθίζαν, φως μου
Κι ως στέκοσουν και κοίταζες το λιόγερμα ν' ανάβει
σαν τιμονιέρης φάνταζες κι η κάμαρα καράβι
Και μες στο χλιο και γαλανό τ' απόβραδο έγια λέσα
μ' αρμένιζες στη σιγαλιά του γαλαξία μέσα
Και το καράβι βούλιαξε, κι έσπασε το τιμόνι
και στου πελάγου το βυθό πλανιέμαι τώρα μόνη