Θυμάσαι τι καλά που ήμασταν μαζί
εγώ, εσύ, το Λάντα κι η φίλη σου η χαζή
που πάντα μου την έπεφτε
μα ήταν σα σιδερώστρα
και τελικά την έλιωσα με μια μυγοσκοτώστρα
θυμάσαι που αράζαμε οι δυο μας αγκαλίτσα
κι εσύ γλυκά μου χάιδευες την τριχωτή κοιλίτσα
και μού'λεγες «ζουζούνι άσε με να σε τρίψω
και πάνω απ'τα προβλήματά σου άσε με να σκύψω»
που γλείφαμε το παγωτό γρανίτα πορτοκάλι
και σού'λεγα «αγάπη μου, δε θέλω καμιάν άλλη»
που μασουλώντας λαχματζούν, είχα πασαλειφτεί
και η χαρτοπέτσετα μου είχε πια αλειφθεί
έβγαζες και σκούπιζες τα λερωμένα χείλη
που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι
σιχαμερά υπολείμματα από κόκκινη τη σάλτσα
πλέον είχε στάξει και σου λέρωνε την κάλτσα
και μπουκωμένος σού'λεγα «είσαι πολύ μανούλι»
και πάνω στο προγόμφιο πρασίνιζε μαρούλι
που πήρα τις απόκριες το γυναικείο το ρόλο
και μένα μου την πέφτανε κι εσύ έμενες σόλο
και μου μαγείρευες φαγιά για να με κάνεις μπόγο
μια μέρα με παράτησες χωρίς κανένα λόγο
μου φέρθηκες σαν να'σουνα καμιά παλιολινάτσα
τα αισθήματά μου πρόδωσες σαν τον Αρτέμη Μάτσα
με πέταξες χαρμάνη επάνω σ'έναν πάγκο
και πήγες και τα έφτιαξες μ'έναν ουρακοτάγκο
Άσε πίσω σου τη ζούγκλα
άσε τον ουρακοτάγκο
τούμπα τούμπα τούμπα τούμπα
γύρισε ξανά σε μένα κι αυτού δώσ'του ένα μάγκο
τούμπα τούμπα τούμπα τούμπα
Δεν μπορώ να το σηκώσω πια το βάρος της ευθύνης
να μου λες ότι με θέλεις και στο τέλος να με φτύνεις
τι σου έκανα δεν ξέρω λουλουδάκι του μπαχτσέ
που φτιάχνω για εσένα τα καλύτερα σουξέ
πότε ιλ, πότε Σακίλ, πότε βάτραχο στο γκριλ
πότε σκίσιμο στη φούστα να μ'ανάβεις το φυτίλ'
πότε Μπίλι τον Τερλέγκα, πότε Χόλινταίη Μπίλι
πότε θέραπυ και πότε το έλαφι του Άη Βασίλη
κι ήμουν πάντα καθαρός και πλενόμουν στο μπιντέ
θα μου πεις «χωράσ'εκεί;»
«έλα μου, έλα μου ντε»
και σε είχα στα ώπα-ώπα νταχτιρντί κι αμάν-αμάν
κι εσύ μ'άφησες στα κρύα του λουτρού για τον Ταρζάν
στης καρδιάς σου το σαφάρι έριξες καλσόν με δίχτυ
κι έχεις φρόζεν μπαμπουίνο τώρα μες στον καταψύκτη
ξέχασε λοιπόν τον άντρα με στιχάκια να σε λιώνει
τώρα θα'χεις χιμπατζή να τα πράττεις στο σαλόνι
ούτε που θ'ακούς τραγούδια που σου έγραφα στο μπλοκ
μόνο ζούγκλα, μαύρο πίνακα και rock around the clock
στο μικρόφωνο ετούτο θα συνδέσω τηλεβόα
και θα πω σ'όλο τον κόσμο «οαοαοαόα»
στην ουρά κοτάγκε εκεί
διάλεκτο αυτό σημαίνει
πως παράτησες σπανό και μπλέξ' με πολυγένη
που'χει τρίχες και στη μύτη που'χει τρίχες και στ'αυτιά
που'χει τρίχες στα πλεμόνια που'χει τρίχες στα οστά
κι αν ήμουνα ζωολόγος
πάνω σε ξύλινο τον πάγκο
θα'κανα και μια μελέτη
και γι'αυτόν τον ουρακοτάγκο
Άσε πίσω σου τη ζούγκλα...
Ο Μένιος θέλει μάγκο
Άσε πίσω σου τη ζούγκλα...
Κι αυτή μετά μου δίνει μπανάνα κι ένα μάγκο
κι εγώ ευθύς κάνω τον ουρακοτάγκο
εγώ, εσύ, το Λάντα κι η φίλη σου η χαζή
που πάντα μου την έπεφτε
μα ήταν σα σιδερώστρα
και τελικά την έλιωσα με μια μυγοσκοτώστρα
θυμάσαι που αράζαμε οι δυο μας αγκαλίτσα
κι εσύ γλυκά μου χάιδευες την τριχωτή κοιλίτσα
και μού'λεγες «ζουζούνι άσε με να σε τρίψω
και πάνω απ'τα προβλήματά σου άσε με να σκύψω»
που γλείφαμε το παγωτό γρανίτα πορτοκάλι
και σού'λεγα «αγάπη μου, δε θέλω καμιάν άλλη»
που μασουλώντας λαχματζούν, είχα πασαλειφτεί
και η χαρτοπέτσετα μου είχε πια αλειφθεί
έβγαζες και σκούπιζες τα λερωμένα χείλη
που έφεγγε και κένταγε η κόρη το μαντήλι
σιχαμερά υπολείμματα από κόκκινη τη σάλτσα
πλέον είχε στάξει και σου λέρωνε την κάλτσα
και μπουκωμένος σού'λεγα «είσαι πολύ μανούλι»
και πάνω στο προγόμφιο πρασίνιζε μαρούλι
που πήρα τις απόκριες το γυναικείο το ρόλο
και μένα μου την πέφτανε κι εσύ έμενες σόλο
και μου μαγείρευες φαγιά για να με κάνεις μπόγο
μια μέρα με παράτησες χωρίς κανένα λόγο
μου φέρθηκες σαν να'σουνα καμιά παλιολινάτσα
τα αισθήματά μου πρόδωσες σαν τον Αρτέμη Μάτσα
με πέταξες χαρμάνη επάνω σ'έναν πάγκο
και πήγες και τα έφτιαξες μ'έναν ουρακοτάγκο
Άσε πίσω σου τη ζούγκλα
άσε τον ουρακοτάγκο
τούμπα τούμπα τούμπα τούμπα
γύρισε ξανά σε μένα κι αυτού δώσ'του ένα μάγκο
τούμπα τούμπα τούμπα τούμπα
Δεν μπορώ να το σηκώσω πια το βάρος της ευθύνης
να μου λες ότι με θέλεις και στο τέλος να με φτύνεις
τι σου έκανα δεν ξέρω λουλουδάκι του μπαχτσέ
που φτιάχνω για εσένα τα καλύτερα σουξέ
πότε ιλ, πότε Σακίλ, πότε βάτραχο στο γκριλ
πότε σκίσιμο στη φούστα να μ'ανάβεις το φυτίλ'
πότε Μπίλι τον Τερλέγκα, πότε Χόλινταίη Μπίλι
πότε θέραπυ και πότε το έλαφι του Άη Βασίλη
κι ήμουν πάντα καθαρός και πλενόμουν στο μπιντέ
θα μου πεις «χωράσ'εκεί;»
«έλα μου, έλα μου ντε»
και σε είχα στα ώπα-ώπα νταχτιρντί κι αμάν-αμάν
κι εσύ μ'άφησες στα κρύα του λουτρού για τον Ταρζάν
στης καρδιάς σου το σαφάρι έριξες καλσόν με δίχτυ
κι έχεις φρόζεν μπαμπουίνο τώρα μες στον καταψύκτη
ξέχασε λοιπόν τον άντρα με στιχάκια να σε λιώνει
τώρα θα'χεις χιμπατζή να τα πράττεις στο σαλόνι
ούτε που θ'ακούς τραγούδια που σου έγραφα στο μπλοκ
μόνο ζούγκλα, μαύρο πίνακα και rock around the clock
στο μικρόφωνο ετούτο θα συνδέσω τηλεβόα
και θα πω σ'όλο τον κόσμο «οαοαοαόα»
στην ουρά κοτάγκε εκεί
διάλεκτο αυτό σημαίνει
πως παράτησες σπανό και μπλέξ' με πολυγένη
που'χει τρίχες και στη μύτη που'χει τρίχες και στ'αυτιά
που'χει τρίχες στα πλεμόνια που'χει τρίχες στα οστά
κι αν ήμουνα ζωολόγος
πάνω σε ξύλινο τον πάγκο
θα'κανα και μια μελέτη
και γι'αυτόν τον ουρακοτάγκο
Άσε πίσω σου τη ζούγκλα...
Ο Μένιος θέλει μάγκο
Άσε πίσω σου τη ζούγκλα...
Κι αυτή μετά μου δίνει μπανάνα κι ένα μάγκο
κι εγώ ευθύς κάνω τον ουρακοτάγκο