Έχω γεμίσει τη ζωή μου με ανάσες
που χρόνια τ' ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά
κι άναψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες
και λέω στο θάνατο θα φύγω απ' τη δουλειά
Τα μεσημέρια που η καρδιά στενοχωριέται
που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό
της λέω αγάπη μου, η αγάπη δεν κρατιέται
μ' ένα τηλέφωνο κι εκείνο βιαστικό
Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται, δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά μήπως την γύρεψαν
Δεν είν' εδώ
Έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι μου ένα αστέρι
του ονείρου μου τους μάγους να οδηγεί
κι αυτούς που μέσα μου με κλείδωσαν, ποιος ξέρει
μπορεί στο ψέμα τους μια βόλτα να 'χουν βγει
Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται, δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά μήπως την γύρεψε
ποτέ κανείς
Δεν απαντά
η Ελευθερία της χρόνο δεν έχει
Είναι καλά
και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς
που χρόνια τ' ανεβαίνω κόντρα τα σκαλιά
κι άναψαν έξαφνα οι αισθήσεις μου οι πάσες
και λέω στο θάνατο θα φύγω απ' τη δουλειά
Τα μεσημέρια που η καρδιά στενοχωριέται
που κάθε βήμα μου το βλέπει οριστικό
της λέω αγάπη μου, η αγάπη δεν κρατιέται
μ' ένα τηλέφωνο κι εκείνο βιαστικό
Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται, δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά μήπως την γύρεψαν
Δεν είν' εδώ
Έχω κρεμάσει στο μπαλκόνι μου ένα αστέρι
του ονείρου μου τους μάγους να οδηγεί
κι αυτούς που μέσα μου με κλείδωσαν, ποιος ξέρει
μπορεί στο ψέμα τους μια βόλτα να 'χουν βγει
Δεν απαντά
Δεν εμφανίζεται, δεν επιστρέφει
Κι ούτε ρωτά μήπως την γύρεψε
ποτέ κανείς
Δεν απαντά
η Ελευθερία της χρόνο δεν έχει
Είναι καλά
και ζει στον κόσμο της όπως κι εσείς