Ποια μοίρα
Ποια μάγισσα
Ποια αγάπη
Ποιος έρωτας
Ποιο τύμπανο
Ποια σάλπιγγα
Ποια ιστορία
Και ποια λυχνία
Το τσιγάρο είναι βαρύ, ο καφές με αναστολή και να βρέχει
Στο Αιγαίο είχες πει αν μουσκέψει το φιλί δεν αντέχει
Η ομίχλη κάνει έφοδο, η πλήξη ανακωχή
Η ομπρέλα των αισθήσεων στα δύσκολα κλειστή
Δοκιμάζονται οι άμυνες, το εδώ απ' το εμείς πόσο απέχει;
Μην τρομάξει το παιδί απ' τα ύψη και το βάλει στα πόδια
Στο Ιόνιο είχες πει ότι οι πύροι θυσιάζουν τα πιόνια
Σωπαίνει αυτός που κρίνεται, κερνάει όποιος διψά
Το χάσμα διευρύνεται όταν δε σε αφορά
Φυγαδεύονται οι ορίζοντες ισόβια
κάτω απ' τα ίδια σεντόνια
Ποιά μοίρα μας ξεπέταξε και σάπισε ο καρπός
Ποιά μάγισσα βλαστήμαγε στη γέννα συνεχώς
Ποιά αγάπη κληρονόμησε διχόνοια αποστροφή
Ποιός έρωτας ξελόγιασε το χώρια απ' το μαζί
Ποιό τύμπανο καθόρισε το βήμα του σκασμού
Ποιά σάλπιγγα ακόνισε τη νύχτα του θεριού
Τι έθαψε η Ιστοορία τους βαθιά κάτω από μας
Πώς έσβησε ή λυχνία σου και πια δε με κοιτάς
δε με κοιτάς
δε με κοιτάς
δε με κοιτάς
Ώρα δύο και μισή αδιευκρίνιστη χημεία επεμβαίνει
Στη Μεσόγειο είχες πει πως σε βάφτισαν η Ωραία Κοιμωμένη
Στο πλάι όπως έγερνες ξερή καλαμιά
Ανέμιζες αρώματα, ανταύγειες νερά
Σε άγγιξα στον ύπνο σου κι ανέβηκε ο σφυγμός
Δικαίωμα στο όνειρο, δικαίωμα στο φως
Όταν όλα είναι αύρα κάποια σπίθα απ' το μηδές ανασαίνει
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ΄το πουθενά επιμένει
Κάτι μένει...
Κάτι μένει...
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίθα απ' το μηδέν ανασαίνει
Ποιά μοίρα, ποιά μάγισσα
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Ποιά αγάπη
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίθα απ' το μηδέν ανασαίνει
Ποιά ιστορία
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Δε με κοιτάς, δε με κοιτάς
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίδα απ' το μηδέν ανασταίνει
Κάτι μένει
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Κάτι μένει...
Ποια μάγισσα
Ποια αγάπη
Ποιος έρωτας
Ποιο τύμπανο
Ποια σάλπιγγα
Ποια ιστορία
Και ποια λυχνία
Το τσιγάρο είναι βαρύ, ο καφές με αναστολή και να βρέχει
Στο Αιγαίο είχες πει αν μουσκέψει το φιλί δεν αντέχει
Η ομίχλη κάνει έφοδο, η πλήξη ανακωχή
Η ομπρέλα των αισθήσεων στα δύσκολα κλειστή
Δοκιμάζονται οι άμυνες, το εδώ απ' το εμείς πόσο απέχει;
Μην τρομάξει το παιδί απ' τα ύψη και το βάλει στα πόδια
Στο Ιόνιο είχες πει ότι οι πύροι θυσιάζουν τα πιόνια
Σωπαίνει αυτός που κρίνεται, κερνάει όποιος διψά
Το χάσμα διευρύνεται όταν δε σε αφορά
Φυγαδεύονται οι ορίζοντες ισόβια
κάτω απ' τα ίδια σεντόνια
Ποιά μοίρα μας ξεπέταξε και σάπισε ο καρπός
Ποιά μάγισσα βλαστήμαγε στη γέννα συνεχώς
Ποιά αγάπη κληρονόμησε διχόνοια αποστροφή
Ποιός έρωτας ξελόγιασε το χώρια απ' το μαζί
Ποιό τύμπανο καθόρισε το βήμα του σκασμού
Ποιά σάλπιγγα ακόνισε τη νύχτα του θεριού
Τι έθαψε η Ιστοορία τους βαθιά κάτω από μας
Πώς έσβησε ή λυχνία σου και πια δε με κοιτάς
δε με κοιτάς
δε με κοιτάς
δε με κοιτάς
Ώρα δύο και μισή αδιευκρίνιστη χημεία επεμβαίνει
Στη Μεσόγειο είχες πει πως σε βάφτισαν η Ωραία Κοιμωμένη
Στο πλάι όπως έγερνες ξερή καλαμιά
Ανέμιζες αρώματα, ανταύγειες νερά
Σε άγγιξα στον ύπνο σου κι ανέβηκε ο σφυγμός
Δικαίωμα στο όνειρο, δικαίωμα στο φως
Όταν όλα είναι αύρα κάποια σπίθα απ' το μηδές ανασαίνει
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ΄το πουθενά επιμένει
Κάτι μένει...
Κάτι μένει...
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίθα απ' το μηδέν ανασαίνει
Ποιά μοίρα, ποιά μάγισσα
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Ποιά αγάπη
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίθα απ' το μηδέν ανασαίνει
Ποιά ιστορία
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Δε με κοιτάς, δε με κοιτάς
Όταν όλα είναι μαύρα κάποια σπίδα απ' το μηδέν ανασταίνει
Κάτι μένει
Όταν όλα είναι χαμένα μια φωνή απ' το πουθενά επιμένει
Κάτι μένει...