ฉันท่องเที่ยวไป เมืองศิวิไล ที่ว่าสวย แต่หาคนรวย รวยน้ำใจ
มีที่ไหน ฉันหาเท่าไหร ไม่ยักเจอ
วนเวียนจำเจ ไปหลายทำเล หลายภาษา ยิ่งบากหน้า ก็ยิ่งพา พาให้เราเก้อ
จากเหนือจดใต้ พเนจรไปเพื่อคลายร้อน ตะลอนเรื่อยไป แต่ไม่มี ใครใยดี มีไมตรีให้แก่กัน
ยิ่งคนเยอะ รถก็แยะ เดินตากแดด จะเหงื่อแฉะ จะแวะไปไหน หาคนจริงใจ ไม่ค่อยมี
ไม่เข้าใจ ฉันผิดตรงไหน ช่วยบอกที
ร้อน ๆ นี้มีไหมน้ำ ฉันจะเอามาอาบ ให้หายร้อน
ร้อน ๆ ใจมีไหมใคร มีน้ำใจช่วยปลอบฉันให้หายร้อน
มันร้อนใจ เมื่อไม่มีใคร สนใจเรา เรื่องของเขา ๆ ทำเขาพอใจ
ยิ่งแห้งแล้งจิตใจคนก็เปลี่ยนไป มองไปทางไหนมีแต่คนเห็นแก่ตัว
มันหมดเรี่ยวแรงไม่อยากจะสู้อยู่ต่อไป เหมือนโชคร้ายเมื่อหารอยยิ้มไม่ค่อยมี
ก็เดินลุยมาโดดๆ ยามอยู่คนเดียวมันโด่เด่ ถึงโซซัดโซเซ
ก็ต้องดิ้นกันต่อไป
ลองคิดดู หรือแกล้งไม่รู้ ไม่สนใจ
ความเพียงพอมันไม่มี มีแต่คนเอาแต่ใจ
ความสมดุลย์ ไม่เพียงพอ โลกนี้หนอต้องเปลี่ยนไป
อย่ารอแต่ฝันให้เป็นจริง อย่ามัวแต่นอนนิ่งเฉยรอวันตาย
มีที่ไหน ฉันหาเท่าไหร ไม่ยักเจอ
วนเวียนจำเจ ไปหลายทำเล หลายภาษา ยิ่งบากหน้า ก็ยิ่งพา พาให้เราเก้อ
จากเหนือจดใต้ พเนจรไปเพื่อคลายร้อน ตะลอนเรื่อยไป แต่ไม่มี ใครใยดี มีไมตรีให้แก่กัน
ยิ่งคนเยอะ รถก็แยะ เดินตากแดด จะเหงื่อแฉะ จะแวะไปไหน หาคนจริงใจ ไม่ค่อยมี
ไม่เข้าใจ ฉันผิดตรงไหน ช่วยบอกที
ร้อน ๆ นี้มีไหมน้ำ ฉันจะเอามาอาบ ให้หายร้อน
ร้อน ๆ ใจมีไหมใคร มีน้ำใจช่วยปลอบฉันให้หายร้อน
มันร้อนใจ เมื่อไม่มีใคร สนใจเรา เรื่องของเขา ๆ ทำเขาพอใจ
ยิ่งแห้งแล้งจิตใจคนก็เปลี่ยนไป มองไปทางไหนมีแต่คนเห็นแก่ตัว
มันหมดเรี่ยวแรงไม่อยากจะสู้อยู่ต่อไป เหมือนโชคร้ายเมื่อหารอยยิ้มไม่ค่อยมี
ก็เดินลุยมาโดดๆ ยามอยู่คนเดียวมันโด่เด่ ถึงโซซัดโซเซ
ก็ต้องดิ้นกันต่อไป
ลองคิดดู หรือแกล้งไม่รู้ ไม่สนใจ
ความเพียงพอมันไม่มี มีแต่คนเอาแต่ใจ
ความสมดุลย์ ไม่เพียงพอ โลกนี้หนอต้องเปลี่ยนไป
อย่ารอแต่ฝันให้เป็นจริง อย่ามัวแต่นอนนิ่งเฉยรอวันตาย