De grote autowegen slingeren zich over bergen en door valleien.
Ik denk dat ik ze in het loop der jaren allemaal bereden heb,
omdat de cabine van een truck
meer dan vijfentwintig jaar lang mijn huis is geweest.
Voor mij zou het vreemd zijn,
een geregeld leven te moeten leiden.
Ja, ik herinner mij mijn eerste truck nog die ik bestuurde.
Ik was zo trots als een pauw
en popelde om hem aan mijn vrouw en mijn zoontje te laten zien.
De kleine knul was net zo onder de indruk
als toen hij voor het eerst sneeuw zag.
Hij kon nog maar een paar woordjes brabbelen
en zijn vaste begroeting was dan ook altijd:
"Giddy up go, papa, Giddy up go."
Daarom gaf ik mijn truck die naam:
'Giddy up go'.
Een slecht leven was het niet,
ondanks het feit dat ik het altijd druk had.
Het was een jaar of zes daarna
toen ik op een dag thuis kwam en ik niemand aantrof.
Mijn vrouw was met de kleine jongen vertrokken
en ik wist niet waarheen.
Niemand wist het.
Vanaf die dag was ik alleen
met mijn ouwe trouwe 'Giddy up go'.
In de loop van de tijd
had ik in de vele koffietentjes langs de weg
veel vrienden gemaakt.
Niemand plaagde me met die bijzondere naam op mijn kar
omdat ze wel wisten hoe ik eraan gekomen was.
Ik had ze over mijn kleine knul verteld
en wat zijn reactie was
toen hij voor het eerst mijn truck zag:
"Giddy up go."
Verleden week denderde ik weer over de weg,
toen ik op een gegeven moment werd ingehaald
door een splinternieuwe dieseltruck,
een dikke walm uit zijn uitlaat blazend.
Toen hij voor me reed, kreeg ik een brok in mijn keel
en de tranen sprongen in mijn ogen,
want achter op die mooie kar stond geschilderd
'Giddy up go'.
Ik gaf wat meer gas en bleef achter hem rijden.
Bij het eerstvolgende cafeetje
zette hij zijn wagen aan de kant
en ik de mijne erachter.
Toen we binnen waren, bood ik hem een kop koffie aan
en we raakten aan de praat.
"Hoe kom jij aan die naam
'Giddy up go' op je wagen?", vroeg ik hem.
"Ja", zei hij, "mijn vader was ook truckchauffeur
en mijn moeder vertelde me
dat ik die naam altijd riep als hij wegreed.
Mijn moeder is overleden
en mijn vader heb ik nooit kunnen vinden."
Ik zei hem dat hij maar eens mee naar buiten moest gaan,
omdat ik iets had dat hij beslist moest zien.
We liepen naar mijn oude truck.
Ik veegde er wat vuil af,
zodat de naam goed zichtbaar werd.
Verbaasd en met grote ogen las hij fluisterend:
"Giddy up go?"
Wat we toen allemaal te bepraten hadden.
Jongens nog toe.
Vanaf die dag crossen we samen over de wegen.
En die knul die manoeuvreert met dat gevaarte
zoals ik nog nooit een chauffeur heb zien doen.
Als onze wagens in het duister voortrazen
hebben de lichten op de weg
een machtige glans voor ons.
We zien de letters op onze wagens
waar we de betekenis zo goed van kennen:
'Giddy up go.'
Ik denk dat ik ze in het loop der jaren allemaal bereden heb,
omdat de cabine van een truck
meer dan vijfentwintig jaar lang mijn huis is geweest.
Voor mij zou het vreemd zijn,
een geregeld leven te moeten leiden.
Ja, ik herinner mij mijn eerste truck nog die ik bestuurde.
Ik was zo trots als een pauw
en popelde om hem aan mijn vrouw en mijn zoontje te laten zien.
De kleine knul was net zo onder de indruk
als toen hij voor het eerst sneeuw zag.
Hij kon nog maar een paar woordjes brabbelen
en zijn vaste begroeting was dan ook altijd:
"Giddy up go, papa, Giddy up go."
Daarom gaf ik mijn truck die naam:
'Giddy up go'.
Een slecht leven was het niet,
ondanks het feit dat ik het altijd druk had.
Het was een jaar of zes daarna
toen ik op een dag thuis kwam en ik niemand aantrof.
Mijn vrouw was met de kleine jongen vertrokken
en ik wist niet waarheen.
Niemand wist het.
Vanaf die dag was ik alleen
met mijn ouwe trouwe 'Giddy up go'.
In de loop van de tijd
had ik in de vele koffietentjes langs de weg
veel vrienden gemaakt.
Niemand plaagde me met die bijzondere naam op mijn kar
omdat ze wel wisten hoe ik eraan gekomen was.
Ik had ze over mijn kleine knul verteld
en wat zijn reactie was
toen hij voor het eerst mijn truck zag:
"Giddy up go."
Verleden week denderde ik weer over de weg,
toen ik op een gegeven moment werd ingehaald
door een splinternieuwe dieseltruck,
een dikke walm uit zijn uitlaat blazend.
Toen hij voor me reed, kreeg ik een brok in mijn keel
en de tranen sprongen in mijn ogen,
want achter op die mooie kar stond geschilderd
'Giddy up go'.
Ik gaf wat meer gas en bleef achter hem rijden.
Bij het eerstvolgende cafeetje
zette hij zijn wagen aan de kant
en ik de mijne erachter.
Toen we binnen waren, bood ik hem een kop koffie aan
en we raakten aan de praat.
"Hoe kom jij aan die naam
'Giddy up go' op je wagen?", vroeg ik hem.
"Ja", zei hij, "mijn vader was ook truckchauffeur
en mijn moeder vertelde me
dat ik die naam altijd riep als hij wegreed.
Mijn moeder is overleden
en mijn vader heb ik nooit kunnen vinden."
Ik zei hem dat hij maar eens mee naar buiten moest gaan,
omdat ik iets had dat hij beslist moest zien.
We liepen naar mijn oude truck.
Ik veegde er wat vuil af,
zodat de naam goed zichtbaar werd.
Verbaasd en met grote ogen las hij fluisterend:
"Giddy up go?"
Wat we toen allemaal te bepraten hadden.
Jongens nog toe.
Vanaf die dag crossen we samen over de wegen.
En die knul die manoeuvreert met dat gevaarte
zoals ik nog nooit een chauffeur heb zien doen.
Als onze wagens in het duister voortrazen
hebben de lichten op de weg
een machtige glans voor ons.
We zien de letters op onze wagens
waar we de betekenis zo goed van kennen:
'Giddy up go.'