Συγχώρα με καμιά φορά αν τον έλεγχο χάνω
με τα τραγούδια μου φίλους δεν κάνω
τα χαμένα μου αδέρφια ψάχνω μόνος και βρίσκω
και για πάρτη τους φτιάχνω ολάκερο δίσκο.
Ένας φυγόσκοσμος είμαι και τρελός μοναξιώτης
και στους καιρούς τους βωβούς συνωμότης
με θολά τα μάτια και γεμάτος αυτιά
και λίγο απ' του πρόσφυγα παππού την σερπετιά
Σκαρώνω το αύριο για μένα με τον τρόπο μου
κι αν μ' αρέσαν τα «ναι» θα σκεφτόμουν τον κόπο μου
κλιπάκια θα σου 'χα φτιάξει και hitακια
θα σου 'χα ρίξει λίγη στάχτη στα ματάκια
Μα δε με νοιάζει η εικόνα μου, ζω το χειμώνα μου
κλέβω στιγμές και ταϊζω τα χρόνια μου
μ' αλλόκοτο ήθος παράταιρα απ' το πλήθος
κι έχω ένα μόνιμο πλάκωμα στο στήθος
μα το γουστάρω δικιά μου η ζωή επέτρεψέ μου
περίφοβος δεν ήμουν ποτέ μου
ούτε σκαστός μα και δίχως περιθώρια
μόλις κόπηκε ο λώρος έφαγα ισόβια.
Τ' αύριο σκαρώνω με τον τρόπο μου
και συγχώρα με αν μισώ ότι αγαπάς
έχω έναν ήλιο τάμα στον ώμο μου
και σαν ευχή είναι καλό να γερνάς.
Τ' αύριο κάποιοι θάβουν στον τόπο μου
μη μου ζητάς να σε κάνω να γελάς
δεν γιατρεύεις με λόγια τον πόνο μου
σα κατάρα όταν άδικα γυρνάς.
Επέτρεψέ μου να μισώ και σου επιτρέπω ν' αγαπάς
μα στο κατώι της ψυχής μου έτσι μην πάς.
Στέκουν ουρές οι εχθροί μου εκεί ανίσχυροι
εξασκημένη χρόνια βουβή ομήγυρη
Εντεταλμένοι αφού η ξεφτίλα επιμένει
τους μισόγεμους ν' αδειάζει και να ξεμωραίνει
κι όποιος κλέβει το χτένι δεν βγάζει γένι
της αλήθειας το μανόγαλα πικροβυζαίνει.
Επιτρεψέ μου λοιπόν να τους σέρνω όσα θέλω
με τον ήλιο μου μονάχα ν' ανατέλω
το ασημένιο και το μαύρο τους χρώμα
το μονοπάτι μου είναι απ' την καρδιά στο στόμα.
Λοιπόν αταίριαστη μ' αυτούς η ευγένεια
Ούτε μακρινή δεν έχω συγγένεια
Ξεχώρισέ τα κι εσύ κι άστο τσουβάλιασμα
κάπου τα όμορφα ζητάνε αγκάλιασμα
Κι αν τα όμορφα για σένα είναι όλα όσα βρίζω
τραβήξου πιο κει γιατί καιρό θα σε πρήζω
ο καθένας αλλιώς τσιμπάει τα ζάρια του
Ποιος στραβός δε θέλει τα μάτια του.
Μ' αν σκιάζεσαι που στήσανε δίκη στο μυαλό σου
πες τους πως τρύπωσα τυχαία στ' όνειρό σου
δε μοιάζεις/ έτσι κι αλλιώς για συνένοχος
άλλοθι δεν έχω - άρα είμαι ένοχος.
με τα τραγούδια μου φίλους δεν κάνω
τα χαμένα μου αδέρφια ψάχνω μόνος και βρίσκω
και για πάρτη τους φτιάχνω ολάκερο δίσκο.
Ένας φυγόσκοσμος είμαι και τρελός μοναξιώτης
και στους καιρούς τους βωβούς συνωμότης
με θολά τα μάτια και γεμάτος αυτιά
και λίγο απ' του πρόσφυγα παππού την σερπετιά
Σκαρώνω το αύριο για μένα με τον τρόπο μου
κι αν μ' αρέσαν τα «ναι» θα σκεφτόμουν τον κόπο μου
κλιπάκια θα σου 'χα φτιάξει και hitακια
θα σου 'χα ρίξει λίγη στάχτη στα ματάκια
Μα δε με νοιάζει η εικόνα μου, ζω το χειμώνα μου
κλέβω στιγμές και ταϊζω τα χρόνια μου
μ' αλλόκοτο ήθος παράταιρα απ' το πλήθος
κι έχω ένα μόνιμο πλάκωμα στο στήθος
μα το γουστάρω δικιά μου η ζωή επέτρεψέ μου
περίφοβος δεν ήμουν ποτέ μου
ούτε σκαστός μα και δίχως περιθώρια
μόλις κόπηκε ο λώρος έφαγα ισόβια.
Τ' αύριο σκαρώνω με τον τρόπο μου
και συγχώρα με αν μισώ ότι αγαπάς
έχω έναν ήλιο τάμα στον ώμο μου
και σαν ευχή είναι καλό να γερνάς.
Τ' αύριο κάποιοι θάβουν στον τόπο μου
μη μου ζητάς να σε κάνω να γελάς
δεν γιατρεύεις με λόγια τον πόνο μου
σα κατάρα όταν άδικα γυρνάς.
Επέτρεψέ μου να μισώ και σου επιτρέπω ν' αγαπάς
μα στο κατώι της ψυχής μου έτσι μην πάς.
Στέκουν ουρές οι εχθροί μου εκεί ανίσχυροι
εξασκημένη χρόνια βουβή ομήγυρη
Εντεταλμένοι αφού η ξεφτίλα επιμένει
τους μισόγεμους ν' αδειάζει και να ξεμωραίνει
κι όποιος κλέβει το χτένι δεν βγάζει γένι
της αλήθειας το μανόγαλα πικροβυζαίνει.
Επιτρεψέ μου λοιπόν να τους σέρνω όσα θέλω
με τον ήλιο μου μονάχα ν' ανατέλω
το ασημένιο και το μαύρο τους χρώμα
το μονοπάτι μου είναι απ' την καρδιά στο στόμα.
Λοιπόν αταίριαστη μ' αυτούς η ευγένεια
Ούτε μακρινή δεν έχω συγγένεια
Ξεχώρισέ τα κι εσύ κι άστο τσουβάλιασμα
κάπου τα όμορφα ζητάνε αγκάλιασμα
Κι αν τα όμορφα για σένα είναι όλα όσα βρίζω
τραβήξου πιο κει γιατί καιρό θα σε πρήζω
ο καθένας αλλιώς τσιμπάει τα ζάρια του
Ποιος στραβός δε θέλει τα μάτια του.
Μ' αν σκιάζεσαι που στήσανε δίκη στο μυαλό σου
πες τους πως τρύπωσα τυχαία στ' όνειρό σου
δε μοιάζεις/ έτσι κι αλλιώς για συνένοχος
άλλοθι δεν έχω - άρα είμαι ένοχος.